Aslında her şey çok kolay; sevgi, ama zamanında… Tut ellerinden ve sarıl sevdiklerine… Şu dünyadaki konukluğunda iyi izler bırak. Sevdiğin kadar mutluluk toplarsın.
Çok yoğun bir dönemden geçiyordum. Bir kitabı yetiştirmem gerekiyordu. Adeta zamanla yarışıyordum.
Telefonum çaldı. Arayan tanımadığım biriydi. “Sizi basından biliyorum, yaşlıyım ve hastayım umarım sorularıma yanıt verirsiniz. Üst kat komşum sabahlara kadar gürültü yapıyor, haklarımı öğrenmek istiyorum.” dedi.
Ben de neler yapabileceğini uzun uzun anlattım. Sonra da çocuklarından söz etti. “İkisini de okuttum, çok da başarılı oldular. Ama bayramlar dışında ne arıyor ne de soruyorlar. Torunlarımı da görmeyi çok istiyorum. O değil de geceleri çok yalnızlık çekiyorum. Her akşam albümlere bakıyorum ve eski hatıralarla yaşıyorum. Onlar da beni ağlatıyor. Kızıma ‘Beni neden arayıp sormuyorsunuz,’ dediğimde; ‘Anne çok yoğunum,’ diyor. Ona da hak veriyorum. Yalnızlık meğer çok zormuş. Evde tek başımayım. Komşulardan gelen giden de yok.”
Neredeyse bir saate yakın konuştuk. Kapatırken sizi “Kandillerde, bayramlarda arayabilir miyim? diye sordu. “İstediğiniz zaman arayabilirsiniz,” dedim. Birkaç kez görüştük.
Aradan uzun zaman geçti. Bir gün bir hanımefendi aradı. “O yaşlı teyzenin kızıymış. Sesi çok üzgün geliyordu. “Annemi kaybettik. Arada bir sizinle konuşuyormuş ve o konuşmalar onu çok mutlu etmiş. Sizin için bir kazak örmüş. Size vermemiz için de bize de vasiyet bırakmış. Onu size gönderebilir miyim?” dedi. Ağlamamak için kendimi zor tuttum. Boğulur gibi hissettim.