Almanya Ligi lideri Borussia Mönchengladbach, İtalya Seri A’nın dişli takımı Roma, Avusturya’da üst sıralarda bulunan Wolfsberger ile eşleşen Başakşehir’in aldığı bu puanlara tek kelimeyle “Helal olsun” denir.
Aldığı bu galibiyetle turu geçmesine, bin kere “Helal olsun” denir.
Avrupa’da üç büyüklerle birlikte yola çıkan Başakşehir’in aldığı bu sonuçlara on bin kere “Helal olsun” denir.
***
Okan Buruk, meslektaşı Borussia Mönchengladbach Teknik Direktörü Marco Rose’nun “Tam kadroyuz” sözünü kıskandığını söylemişti.
Kıskanılması gereken sadece tam kadro olmaları mıydı?
O tribünlerdeki 54 bin kişi kıskanılmaz mıydı? En baba maçını 3-5 bin kişiye oynayan, taşıma taraftarla güç bulmaya çalışan bir Başakşehir, kentin dörtte birini tribüne çeken bir takımı kıskanmaz mıydı?
Ama asıl kıskanılması gereken, Başakşehir’in kendini bilen, haddini bilen, ne istediğini bilen oyunu değil miydi?
***
Galibiyet, zorunlu muydu? Evet... Kazanmak gerekli miydi? Evet... Ama Başakşehir, ilk 45 dakikalık dönemde “-mış gibi” yaptı. Yani kazanmak istermiş gibi, gol atmak istermiş gibi, rakibi durdurmak istermiş gibi! Çok kolay bir gol yediler. Yakışmadı. Çok değişik bir gol buldular. Süperdi.
***
İlk 45 dakikalık süreçte iki takımın da iki isabetli şutunun gol olması, devrenin kısa bir özetiydi. Yenilen gol kolay, atılan ise olaydı. İkinci yarının başlamasıyla birlikte iki ekip için de kritik pozisyonlar başlamış oldu. 60’ta Hermann, 70 ve 76’da Crivelli’nin şutlarının gol olmaması şaşırtıcıydı. Okan Buruk, galibiyet için elindeki son kozları da sahaya sürerken, yapılanlar tesadüf değildi. Çalışmış bir taktik düzen, bilinçli bir akın planları vardı. Crivelli’nin golü de bunları taçlandırdı.
***
Şimdi sormak gerek, bu Başakşehir mi daha iyi, Alman Ligi dileri Borussia Mönchengladbach mı?
Bu Başakşehir mi daha gösterişli, o büyükler dediğimiz, Avrupa’da kapı dışarı kalan takımlarımız mı?
Tek bir cümleyle, helal olsun Başakşehir...