Trabzonspor zor günler geçirdiğinde yemeden, içmeden kesilen, gözüne uyku girmeyen, bahse konu Trabzonspor olunca hiçbir şeyden ‘ödün’ vermeyen ‘Trabzonspor üst kimliğimizdir’ diyen renktaşım…
Trabzonspor mağlup olduğunda sevdiğini kaybetmişçesine morali bozulan, başı öne eğik gezen, kimseyle konuşmayan, kimseye gülmeyen, ameliyattan çıktığında bile ilk cümlesi ‘Trabzonspor’ olan kardeşim…
Bazen televizyonun kumandasını kıran, evin duvarlarını yumruklayan, bazen aile bireylerinin, bazen arkadaşlarının kalbini kıran, kumandanın yenisini almadan kalbini kırdıklarından ‘özür’ dileyip gönlünü alan, asabi olduğu kadar merhametli olan arkadaşım!
Trabzonspor galip geldiğinde bakkala, kasaba, bankaya olan borcunu ve sağlığını değil, Trabzonspor’u dert edinen ‘Trabzonspor’un şampiyonluğunu görmeden ölürsem gözlerim açık gider!’ diyerek ilan eden, gazeteleri spor sayfalarından okumaya başlayan büyüklerim, küçüklerim…
Çocuklarının, torunlarının Trabzonsporlu olmasını isteyen büyükler ve büyüklerine yıllardır ‘Biz ne zaman şampiyon olacağız?’ diyerek sitem eden küçükler; bugün sizin bayramınızdır koşun sevdiklerinize sarılın, sarıp sarmalayın birbirinizi, büyüklerinizin ellerinden, küçüklerinizin gözlerinden öpün.
Bayramda küskünlük sona erer, dargın olduklarınızla barışın, kucaklaşın!
Sizden şampiyonluk haberi bekleyenlerin mezarına koşun, önce Fatiha okuyun, sonra bekledikleri müjdeyi verin, vefatından önce ‘Trabzonspor şampiyon olduğunda bize de haber edin!’ vasiyetinde bulunanlara, tribünlerde kalp krizi geçiren, trafikte can veren rahmetlilere ‘Trabzonspor’umuz şampiyon oldu’ deyin!
Yıllardır bugünleri bekleyenlerin, yıllardır üzüntüden ağlayanların sevinç gözyaşı dökecekleri gündür bugün…
Ağlamadan yoruluncaya, ağlamadan doyuncaya, ağlamadan bıkıncaya, ağlamadan usanıncaya kadar ağlayabilirsiniz kardeşim, renktaşım, arkadaşım ve bu köşenin yazarı bendeniz; çünkü Trabzonspor şampiyon oldu!