Bu bir nebze olsun adalet duygusunu zedeleyen travmayı iyileştirme yönünde bir adımdır. Tabii ki istismarcının mağdurla aynı yerde de olmaması gerekiyor. Elmalı Davası'ndaki en büyük problem bu: Çocuklar bir şey yaşıyor, bunu güç bela anlatıyorlar ama hâlâ istismarcıyla aynı evde yaşayınca mağdur bunun çözümsüz, çaresiz bir yol olduğunu düşünüyor, istismarcı da bunu yapmaya devam etmenin bir karşılığının olmadığının farkına varıp devam ediyor.
Süreğen, nitelikli istismar süreci devam ediyor. Tabii ki iyileşme mümkündür. Hayat devam ettiği sürece umut hep vardır. Ancak sıkboğaz etmeyen güzel bir takip sistemi oluşturulmalı ve çocuk için “Ben artık güvendeyim” duygusunu sağlanmalı. Çevrenin desteği de burada çok kıymetli. Ona kendini güvende hissettirecek sözler söyleyen, bu şekilde davranan kişilerin yanında olması iyileşme sürecini hızlandıracaktır.
Bazı ortamlarda “Aaa bu olayları yaşayan çocuk sen miydin?” diyerek çocuğa yaşadığı travmalar tekrar tekrar hatırlatılıyor. Bu sefer çocuk istese de bu duygudan sıyrılamıyor. Böyle bir durumun bastırılması mümkün değildir, unutmak mümkün değildir ama iyileşmesi mümkündür. Yetişkinler gibi çocuklar da bu kadar ağır şeyleri unutamaz ancak doğru bir yaklaşımla sağlam bir şekilde hayata dönmek mümkündür.
