Modernizmin kabusu; yalnızlık
Şu anda Batı dünyasının en büyük sosyal sorunu budur. İngiltere, 2018’de Başbakanlık Ofisi Yalnızlık Bakanlığı kurulduğuna ilişkin açıklama yaptı. Bakan tayin etmişler. İleri yaşta 8,5 milyon İngiliz evde yalnız yaşıyor ve ani ölümler var. Sosyal destek için devlet yetişemiyor. Bakanlık kurum olarak çözüm üretmeye çalışıyor.
Yalnızlığa karşı “komşuluk” ilacı
Bizim geleneklerimiz bunun çözümünü bulmuştu. Komşuluk ve aile sistemi. Modernizm tüketim ekonomisini teşvik etmek için kazan-çalış çarkı içerisinde tüketimle ilgili bir rekabete soktu. İnsan barışçıl olmayan bir rekabete girince aile ve komşuluk bağları zayıfladı. Herkes, herkesi engelleyen kişi olarak görmeye başladı. Önce ‘ben’ demeye başladı. İnsanlık tarihinde egoların bu kadar şiştiği bir çağ yok herhalde. Bu dönemde de yalnızlık gibi bir sonuç ortaya çıkıyor.
Bizi ayakta tutan çok önemli bir husus komşuluk ilişkisi. Özellikle küçük yerlerde komşuluk çok önemli, azaldı ama bozulmadı. Komşunda sıkıntı varsa ve siz rahat rahat yatıyorsanız siz bencil bir insansınız demektir. Dünyada mağdur, mazlum ve dezavantajlı insanlar var. İnsanlar bu durumdayken bizim oturup keyif yapmamız ne derece insanidir? En azından komşunuzla ilgili nasıl bir iyilik yapabilirim diye zihin haritamızda bir pencere açmamız lazım. Çıkar odaklı sosyalleşmek değil, insan odaklı sosyal network oluşturmamız lazım. İnsanlar dostlarını çıkar için değil hatır sormak için aramalı.
Komşuluğun en büyük düşmanı dünyada çıkarcılığın artmasıdır. İnsanlar çıkarcıdır. Toplum da çıkar peşinde koşanlardan oluşmuştur. Nietzsche de bunu savunmuştur. Hatta sadaka kültürü ile dalga geçiliyor. ‘Yardımlaşma ve tevazu işletme maliyetini arttırır. Zayıf şirketler batsın kendine bakamayana yardım etmeyin’ şeklinde bencil bir anlayış var. Modernizm yardımlaşmayı küçümseyen bir kültür doğurdu.
Modernizmin üretimi arttırmak için yaptığı bencilce paylaşımlar insan ilişkilerinde böyle bir olumsuzluk doğurdu ve bunun bedelini de böyle ödüyoruz. Boşanmalar ve şiddet arttı. Bu çağ güvensizlik çağı diye geçiyor. Komşu komşuya güvenmezse nasıl rahat yatabilir ki insan. Evde eşim bana zarar verebilir diyen bir kimse nasıl rahat uyuyamazsa aynı şey komşuluk için de geçerlidir. Evin güven alanı olması lazım. Komşularla güvenli ilişkiler kurulması lazım. Şu anda insanlar duvarları yükseltmeyi çözüm olarak görüyor.
Mimari bir kimliği temsil eder. Komşuluk bağları zayıf olan kültürlerde evler birbirine çok uzaktır. Biz toplum olarak yakın yaşantıyı seviyoruz ama modernizm koronavirüsten sonra iyice hızlandı. Bahçe ve villa tarzında şehirden uzak evler rağbet görmeye başladı. Komşu ilişkilerinde karşılaşıldığı zaman selamlaşmak, hal hatır sormak çok zor değil. Bunları kültürümüzde devam ettirmemiz gerekiyor. Sıcak ilişki ve yakın yaşantıları hayatımıza geçirebilirsek iyi bir yaşantımız olacak.
Günümüzdeki modern mimari sistemde insanların teması azaldı. Bunun olumlu tarafı da olumsuz tarafı da var. Burada önemli olan insanın zihinsel dönüşümü. Zihinsel dönüşüm olmazsa binaların şekli çok da önemli değil. Konforlu ve rahat yaşamak insani bir istek. Geniş ev bizim kültürümüzde var. Onun için evi sığınak haline getirmemiz gerekiyor. Bütün dünyayı karşımıza alamayız ama insani ilişkileri güçlendirebiliriz.
