İyi niyetin suistimal edilmediği bir dünyada yaşamak mümkün mü?
Önümüz, arkamız, sağımız, solumuz insan. İnsanlarla iç içe yaşıyoruz. Dolayısıyla iletişim önemli. Bir 'Merhaba' çok ama çok önemli. Bir de iyi niyetli olmak var ki o hepsinden de daha mühim. Çok sayıda insanla aynı mahalleyi, aynı şehri, aynı ülkeyi ve aynı dünyayı paylaşmak zorunda olduğumuz için 'fairplay' vurgusu yapmak gerekiyor; iyi niyetli olmaya devam edelim. Peki ya iyi niyetimiz suistimal edilirse?
Bugüne kadar birçok kez farkında olarak ya da olmayarak iyi niyetimiz itinayla suistimal edildi.
Hemen size Molatik ekibimizden bir editör arkadaşımızın yaşadığı olayı paylaşıyorum:
Arkadaşımız, çocuğuyla market önünde bekleyen bir kadınla karşılaşıyor.
Kadın, arkadaşımızdan "Çocuğum aç. Çocuk maması alır mısın?" diyor.
Arkadaşımız, şahane ötesi bir insan ve daha da önemlisi İNSAN olduğu için sadece çocuk maması değil, çocuk maması ve bir çocuğun ihtiyaç duyabileceği şeylerden birkaçını daha satın alıp bir poşetin içinde kadına veriyor.
Kadın teşekkür ediyor, arkadaşımız yürüyor.
20 saniye sonra arkadaşımız gayri ihtiyari arkasına bakıyor, "İnşallah bir faydam dokunmuştur" ümidiyle.
Fakat bir de bakıyor, o kadın beton duvara oturmuş bir vaziyette çevresindekilerden yine bir şeyler istiyor konumunda.
Çocuğu aç olan bir insanın önceliği elindeki mamayla çocuğunun karnını doyurmak değil midir?
Ya da en azından teşebbüsü bu yönde olmaz mıdır?
Kadının çoktan yaşadığı evin yolunu tutması gerekmiyor muydu?
Şimdi şey diyenler olabilir, "Kadının evi yürüme mesafesinde değildir."
O kadın o zaman oraya nasıl geldi? Hangimiz gidiş-dönüş parasını hesaplamadan evden çıkıyoruz?
Çok net bir iyi niyetin suistimal edilmesi durumu ve ne yazık ki arkadaşım ciddi anlamda hayalkırıklığı yaşamakta haklı.
Bu çok küçük bir olay, örnek.
En sevdiklerimiz bizi hayalkırıklığına uğratıyor, bırakın sokakta karşılaştığımız çocuklu kadını.
İyi niyet her zaman suistimal edilebilmeye müsait bir şey, ama bu iyilik yapma hevesini kaybedeceğimiz anlamına gelmemeli.
Mesafeni koyarsın, "Bu kadarmış mayası" dersin ve devam edersin.
Arkadaşım o kadını görmeyebilirdi de, zannederdi ki, "Ne güzel, iyilik yaptım, çocuğun karnı doyacak şimdi."
Sadece kafasını eskaza o yöne çevirdiği için fark etti, yoksa belki de ruhu duymayacaktı.
Bazen 'kör' olmak gerekiyor; görmemek gerekiyor, fazla düşünmemek gerekiyor.
Önemli olan kişinin kendisi.
Sen niyet olarak "Bir çocuğun karnı doysun hatta çocuk bezi de alayım faydam dokunsun" diye düşündün ve bunu uygulamaya geçirdin.
Müthiş bir şey.
İyilikten zarar gelmez.
Uzun vadede iyilik de kötülük de karşılığını bulur.
Ve en önemlisi de herkes hak ettiği gibi yaşar, yaşıyor, yaşayacak da...
