HOTEL BELLEVUE CENNET GiBi
Bizim fonksiyonel ama kişiliksiz 4-5 yıldızlı otellerin tam tersi. Hayalimdeki İsviçre köy evi. Hani bir Heidi ve dedesi eksik
İnsanlar gerçek yüzlerini ‘kumar masasında, uzun seyahatte ve askerlikte’ gösterir derler. Birasına tavla oynamanın dışında pek kumar oynamadığım ve sigara dumanlı gazinolardan nefret ettiğim için işin kumar kısmını bilmem. Ama diğer ikisi doğru.
Ya kurumlar? Bence onlar da gerçek yüzlerini kriz durumları sırasında ortaya koyuyorlar. İşler yolunda gittiği zaman babam da güleryüz gösterir. Önemli olan kriz sırasında anlayışlı olmak, empati göstermek.
İtalya’nın Aosta Vadisi’nde, Cugna adlı kasabadaki Hotel Bellevue’yle ilk tanışmam sırasında bir krize tanık oluyorum.
Pazar günkü yazımda bahsettiğim büyük şef Santi Santimaria’nın anısına düzenlenen yemek şöleni ve törenler için iki günlüğüne Aosta’dayım. Katılanların büyük çoğunluğu ve davetli şefler etkinliklerin merkezi Montblanc yakınındaki Courmayeur’de konaklıyor. Orada yeterli oda yok. 2-3 gariban Cugna’daki adını verdiğim otele postalanıyor. Bizi götüren takside yanımda çok matrak bir adam var. Papyonlu, 1 metre 55 santim boyunda, 60’lı yaşlarda. Sonradan İspanyol Gastronomi Derneği Başkanı olduğunu öğrendiğim adamcağızın gövdesi küçük ama sesi borazan gibi. Devamlı şikayet ediyor. Sadece İspanyolca konuşuyor ama ne dediğini anlamak mümkün. Benim hiç sevmediğim bir şeyi yapıyor. Konuşurken devamlı adamı ya kolundan çekiyor ya da omzunu sıkıyor. Herhalde bu şekilde dinlendiğinden emin olmak istiyor.
Hayalimdeki İsviçre köy evi
Söyledikleri bir kulağımdan girip diğerinden çıksa bile “Ha ha viy, yess, oh aa” gibi otomatik sesler çıkarıyorum.
Bellevue Otel’e geldiğim ansa kendi kendime mırıldanıyorum: “Vay canına. Olmaz böyle güzellik!”
Adamcağız hâlâ mutsuz. Hatta daha mutsuz. Benim biraz çürümüş kolumu bırakıyor ve resepsiyondaki beye anlatmaya çalışıyor derdini. “Çattık belaya” demiyorlar. Sabırla dinliyorlar ve derdine derman buluyorlar. Courmayeur’de kendisine oda bulunuyor. Ama büyük bir nezaketle Bellevue’deki odayı da kullanıp banyosunu alabileceği ve rahatladıktan sonra taksiyle gönderileceği söyleniyor.
Benim de aklımdan aynı şey geçiyor ama odayı görür görmez vazgeçiyorum. Bizim fonksiyonel ama kişiliksiz 4-5 yıldızlı otellerin tam tersine. Hayalimdeki İsviçre köy evi. Ama fakir değil zengin bir İsviçre köylüsünün evi! Hani bir Heidi ve dedesi eksik.
O akşam Courmayeur’de etkinlik var. Duşumu almış ve kravatımı takmış olarak (çok nadirdir) resepsiyona gittiğimde İspanyol arkadaşımı da görüyorum. Bir de Heidi’yi. İspanyol arkadaşım vazgeçip orada kalmaya karar vermiş. Folklor giysileri içindeki mavi gözlü sarışın kızsa otel sahibinin kızı, hem de yerel hükümete yörenin tanıtımı konusunda yardımcı oluyor. Turistlere eşlik edip, ev sahipliği yapıyor.
Tadımlıklar Michelin Yıldızlı aşçılardan
O akşamki etkinlikten otel sahibinin arabasıyla dönüyoruz. Fevkalade iyi Fransızca konuşuyor. Santimaria’nin anısına verilen kokteyl partideki minik tadımlıkları, toplam Michelin Yıldızlı 10 aşçı pişirmiş. Öte yandan nedense otel sahibi benim Türk olduğumu öğrenince sohbet AB, Türkiye politikası falan derken, uluslararası finans, ekonomik kriz, Obama falan gibi konularda yoğunlaşıyor.
Çok iyi okumuş, işlerinde başarılı olmuş ama gençliğindeki idealizmini yitirmemiş 60’lık bir delikanlıyla birlikte olduğumu fark ediyorum. Arkadaysa konuşmadan bizi dinleyen daha bıyığı yeni yeni terlemeye başlamış bir delikanlı var. Meğer o da Bellevue’nun aşçısıymış. Ciddi yerlerde çalışmış. Son olarak da benim adını duyduğum ama gitmenin kısmet olmadığı, Toskana’nın güneyindeki II Pellicano Butik Otel’in aşçısıymış. Yemeğinin çok iyi olduğunu duymuştum. Acaba Bellevue’nün yemeği nasıl? Odama gelir gelmez Michelin ve Gambero Rosso’ya bakıyorum. Michelin bir yıldız vermiş, diğeri de oldukça yüksek bir puan. Ülkeme dönmeden bir kez bile olsa buranın yemeğini denemeye karar veriyorum. Bakalım bıyığı yeni terleyen çocuk nasıl yemek pişiriyor? Cevabı haftaya verelim.