Günlerdir boğazım düğümlü, zaman durmuş gibi, bölük pörçük uykulardan hep aynı isimle uyanıyorum: ‘Kemal Doğulu’... İnsan sanki kendine ve sevdiklerine hiçbir zaman bir şey olmayacakmış gibi yaşıyor. Kıymetlilerimize konduramıyoruz kötü olasılıkları. İşte bundandır ki Doğulu’nun yoğun bakıma kaldırıldığını duyduğum an dünya karardı. Hayatımda en değer verdiğim az sayıdaki kişiden biri olan Kemal’e zarar geldiğini
düşünmeye bile tahammülüm yoktu.
Onunla hikayem çok eskiye dayanıyor. Kuaförlükteki başarısıyla kadınlar arasında ‘efsane’ olduğu dönemde takmıştım kafaya, illa ben de gidecektim ona! O zamanlar kısmet olmadı. Müzik kariyerime başladıktan sonra tanıştık. Bu kez kafaya taktıklarım artmıştı, her yanı yetenekle donatılmış bu muhteşem adamın fotoğraflarımı ve klibimi çekmesini, saçımdan makyajıma, kıyafetlerime kadar her şeyi ona teslim etmeyi istiyordum. Tüm bu isteklerim senelerce gerçekleşmedi ama o seneler içinde Kemal benim en sevdiğim arkadaşlarımdan biri oldu. Ona olan sevgimin büyüklüğü aramızda espri konusudur hep, kendisini herkesten kıskanmama çok güler. Hatta bana imzaladığı son albümü ‘Duygusal’a şöyle yazmıştı: “Sapığıma, psikopatıma, Nazlım’a
en büyük hislerimle...”
Milyonların sevgisini hak etti...
Zaman içinde bir gün bir de baktım, Kemal’le ilgili kurduğum hayallerin hepsi bir anda gerçeğe dönmüş ve o en ihtiyacım olan anda yönetmenim olmuş, fotoğraflarımı çekmiş, tepeden tırnağa her şeyimle tek tek ilgilenmiş, yeteneklerini benim için seferber etmiş. Hem de hiçbir karşılık beklemeden... Canım benim, canım...
Kemal uzun yıllar emek verdiği profesyonel hayatında, ‘İşte Benim Stilim’ yarışmasında jüri koltuğuna oturmasıyla, milyonlarca kişinin sevgilisi oldu. Bu sevgi seli, ömrü boyunca durmadan çalışıp kendini her an geliştirmesiyle, Allah vergisi yetenekleriyle, kalbinin güzelliğiyle sonuna kadar hakkıydı. O eşi benzeri olmayan güzel yüzü
ve gözlerinin de hakkıydı tabii!
Onu sadece ekrandan izleyerek veya DJ’lik performanslarına giderek bağrına basan milyonları düşünüyorum da; eğer bir de yakından tanısalar ve nasıl gerçek bir dost, nasıl kocaman yürekli bir adam olduğunu bilseler Kemal için ne hissederlerdi acaba?
Ben onu tanıdığım ve yaşadığım için
kendimi çok şanslı hissediyorum.
Onu rahat bırakın!
Şimdi çok inanıyorum ki yine ayağa
kalkacak ve her şey eskisi gibi olacak.
Ama yine de beklemek zor, hele yanında bulunamadan beklemek, dua etmekten başka hiçbir şey yapamamak daha da zor. Bu her zerresiyle her şeyin en güzeline layık adam hastanede hayat mücadelesi verirken yapılan çirkin dedikodulara, ortaya atılan iddialara katlanabilmekse imkansız!
Kemal hastaneye kaldırıldığı andan itibaren dedikoduya başlayanlara sesleniyorum! Hangi sebeple hastanede olduğunun ne gibi bir önemi var şu anda? Bazıları ağızlarından kötülük akıtmak yerine, onun için dua etmeyi düşünebilecek kadar kalbe sahip olabilse keşke! Yoğun bakımdaki hastaya bile
saygıları yok ve bu insanlık ayıbıdır!...
Canımın içi, dostluğunu, desteğini benden hiç esirgemeyen kıymetli Kemal’im... Bizi fazla bekletme ne olur, bak milyonlarca kişi o güzel yüzünü bir an önce görmek için dua ediyoruz. Seni çok seviyoruz, çok...