DEPREM SONRASI HAiTi'NiN DRAMI

Haiti’ye gitmeyi depremden önce planlamıştım. Amacım içme suyu sorunuyla ilgili fotoğraflar çekmekti. Deprem sonrası bir tereddüt yaşadım. Planladığım röportajı gerçekleştirmem imkansızdı. Sonunda yaşanmış en büyük insanlık felaketlerinden biri olarak nitelenen Haiti'de neler olup bittiğini belgelemek için yola çıkmaya karar verdim ve 28 Ocak’ta Haiti’ye vardım. 1999 depreminde 10 binlerce insanını kaybeden bir ülkenin fotoğrafçısı olarak, Port-au-Prince’e ilk ayak bastığımda karşılaştığım manzara hiç de yabancı değildi. Hüzün, yıkım ve umutsuzluk.
Haiti depremi arkasında 200 bin ölü, 300 bin yaralı, 100 binlerce evsiz ve kelimelerle ifade edilemeyecek dram bıraktı. Depremden hemen sonra 15 gün geçirdiğim Haiti’de, yaşamın ölümden üstün olduğunu göstermek istercesine, dünyanın dört bir yanından gelen yardım kuruluşlarının ve gönüllülerin olağanüstü isteği ve çabasını gözlemledim.

Devlet binaları çökmüş
Maalesef bu çabanın yeterli olduğunu söylemek zor, çünkü zaten sorunlu olan altyapının çökmesi üzerine yiyecek ve su sıkıntısı çekiliyor. Depremden herkes nasibini almış, ama en fazla fakir mahallelerdeki yapılar ve devlet binaları zarar görmüş. Hastanelerin çoğu kullanılmaz halde, yerlerini çadır hastanelere bırakmışlar. Okulların çoğu yıkılmış. Çocukların tekrar eğitime başlamaları yıllar alabilir. Enkaz kaldırma çalışmaları neredeyse hiç yoktu. İnsanlar yıkıntılar içinde yaşamaya alışmıştı sanki. Altında yüzlerce ölü yatan bina enkazlarının arasında kurulmuş pazarda müşteri çekmeye çalışıyorlardı. Umutsuzluk içindeki halk ayakta durma çabasındaydı. Haiti'de kaldığım sürece hiçbir engel ve zorlukla karşılaşmadım, tersine herkes bana yardımcı olmaya çalıştı. Tahmin ediyorum ki, bu güzel insanlar, iki yüz yıl önce köleliğe mücadelede nasıl dünyaya örnek oldularsa, şimdi de bu depremle beraber silkinecekler ve tekrar çıkacaklar aydınlığa.