Alişan'ın kardeşi Selçuk Tektaş mezarı başında anıldı

Bir yıl geçti sensiz Selçuk. Tam bir yıl bir aydır sesini duyamıyorum ve bir daha asla duyamayacağım. Sadece bir kere geldin rüyama ve kısacık konuştun gittin. Ben hiç böyle bir dünya hayal etmemiştim. Sensiz hiçbir hayalim yoktu. Kaderimizin, alın yazımızın böyle olacağı ve seni çok erken kaybedeceğim aklımım ucundan geçmezdi. Yapacağımız daha o kadar çok şey vardı ki, her şey yarım kaldı. Senin emanetlerine bir gün dahi 'öf' dersem Allah o anda canımı alsın. Bilmiyorum şu anda neredesin, bizi görüyor musun, izliyor musun? Ama bizim sensiz tek bir saatimiz geçmiyor. Her gittiğim yerde senden bahsedilince gururlandırmaya devam ediyorsun beni.

Ben kaderimin böyle olmasını istemezdim. Dünyaları verirdim. Çaresizce çırpınmak ve kaybetmek ne demek kimse bilemez! Fotoğrafta ya da yemek masasında bir sandalyenin eksik olmasını yaşamayan anlayamaz. Selçuk'um sen benim kocam, sevgilim, arkadaşım, çocuğum, arkamda her şeyi halleden tek kişiydin ve ben kaybettim. Karanlıkta çocuklarına aydınlığı yaşatabilmek çok zormuş be Selçuk'um. Meleklerimiz bana emanet ve ben onlar için dimdik ayakta olacağım ama yüreğimdeki yangın hiç sönmeyecek. Ellerimi bırakmamanı çok isterdim, bu yalan dünyada yalnız kalmayı hiç istemezdim. Her gün ama her gün sana hakkımı helal edeceğim ve yaşattığın her şey için teşekkür edeceğim. Seni çok seviyoruz ve mutlaka buluşacağız buna inanıyorum. Bana her zaman 'Hayatımın en büyük şansı sensin' derdin, bunu hiç unutmayacağım. Haykırıyorum içimden 'Gitme!' diyorum.