EMEK iÇiN ‘GENÇ’ EMEK DE LAZIM

Asmalı’daki masasına, internetteki sitesine giriş hakkına dokunulduğunda avazı çıktığı kadar bağıranlar; sözüm size...

Yıl 1996. Tam ‘hava ayaz mı ayaz/ellerim ceplerimde’ hali. Annemle babamın arasına sığınmış, bir pazar akşamı İstiklal’de yürümeye çalışıyorum. Yaş 10, bilemedin 11. O zamanlar benim için İstiklal demek, kestane demek, sinema demek, uzun uzun yürüyüş demek.
Ailece Emek sinemasının kapısında, kuyrukta bekliyoruz. Emek’in kapısı boydan boya Eşkıya’nın afişleriyle çevrili. İlk kez Emek salonuna gireceğim. “Bu film burada izlenmeli” deniyor, tavsiyeye uyuyoruz biz de. Salonun tarihinden, öneminden pek çaktığım yok. Salon kararıyor, film başlıyor.
Birkaç saat sonra... Film bitmiş, afallamış bir halde tekrar İstiklal’deyim. Salondan ayrıldığım an Beyoğlu sokaklarına bakışımın değiştiğini hatırlıyorum. Susup kaldığımı, uzun uzun düşündüğümü, salonun içinde nasıl da kendimi küçük hissetmişken çıktığımda nasıl da büyük hissettiğimi...

Yaşın, başın önemi var mı?
Emek, sadece sinemacı, Cihangirli, aktivist, sosyalist, belli bir kesmin değil; 7’sinden 70’ine her İstanbullu’nun sahip çıkması gereken bir değer.
Sözüm, mensubu olduğum 20’lik jenerasyona, 21-28 yaş arası gençliğe: Asmalı’daki masanıza, internetteki sitenize, partilere giriş hakkınıza dokunulduğunda avazınız çıktığı kadar bağırdınız, sokaklara döküldünüz, Twitter’da/Facebook’ta yazdınız da yazdınız. Madem, yiğitlik var serde, buyurun biraz da Emek için emek sarf edin. Yaşın, başın önemi yok. Biraz kurcalasanız geçmişi, kim bilir sizden kaç Emek hikayesi çıkar?

NOEL YEMEĞİ MERAKINA DAİR

Geçen hafta, ‘dostlar-aileler’ evlerde toplandı, hindiler pişirildi, Noel yemekleri yendi. Bir anda herkes kendini hıristiyan zannetti, Noel aşkı mı kabardı, yoksa her şey aileye özlemden mi?
Artık televizyonda o eksi sıcak Türk aile filmleri yerine ‘Friends’in tekrarları; gönülde ise Adile Naşit/Münir Özkül figürünün yerine bir Ferzan Özpetek modeli var.
Anne, baba, çoluk, çocuk yerine masanın etrafını artık en iyi arkadaşlar, onların sevgilileri ve eski/yeni dostlar dolduruyor. ‘Friends’ dizisiyle, Ferzan Özpetek filmleriyle büyüyen bir nesil bugün bayramda yenen ritüel aile yemeği değil, Noel gibi zamanlarda kendi seçtiği fertlerle birlikte oluşturduğu kendi geleneğini yaşatmak ve yaşamak istiyor.
Özden sapmayalım; Noel aşkının, hindi merakının alt metninde ne Batı özentiliği ne de başka bir yandan çarklı duruş var. 2010 tarihli Noel fotoğrafları, tamamen kocaman bir aile hasretinden. Friends’teki matrak anlara, Özpetek’in tablo gibi sofralarına özenen, öykünen, ağzı sulanan 20, 30’lu yaşlarındaki şehirli insanın yarattığı yeni model mutluluk tablosu bu. Ha kurbanlık et, ha Noel hindisi... Önemli olan aynı sofra etrafında toplanmak, paylaşmak ve bol bol gülmek değil midir? Bırakın, Noel de işin bahanesi olsun. Arada gerçek ailenize de bir hindi yapıp götürdüğünüz sürece bir sorun yok. (Geçen sene bu günlerde yazılmış bir ‘Parti Ajanı’ yazısından)

BİRKAÇ BAŞKA TÜRLÜ ‘EN’ DAHA...

Pazar yazısında kaldığımız yerden devam...
* En ‘bakkal’ düet: Serdar Ortaç-Tan
Sortaç’tan, veresiye bakkal defterine yazılmış bir yüklü kalem daha. Sortaç’ın şu bakkal hesabını ne zaman kapatacağı meçhul.
* En ‘çak(k)al’ düet: Kenan Doğulu-Sibel Can
Fazla hesaplanmış, fazla ‘matematik’ bir düet. Biri açılım, diğeri açalım merakına yenik düşmüş. Kenan Doğulu’dan bir Tarkan, Sibel Can’dan da bir Bülent Ersoy çıkmayacağını anlamış olduk.
* En ‘Gelmese miydi?’ dedirten: Monica Bellucci
Bir zamanlar Monica Bellucci demek, İtalyan tanrıçası, karşı koyulmaz bir arzu nesnesi demekti. Şimdiyse Yılmaz Erdoğan demek, “Kanyon’da görüntülendi” demek, “Belçim Bilgin’in can ciğer kuzu sarması, kadim dostu” demek...
* En ‘Gelmeyecek mi?’ dedirten: Madonna
Bir kesimin gözü hâlâ yollarda... Asıl soru(n) şu: Gelse de şovunun ne kadarını ne ölçüde sergileyebilecek?
* En ‘Artık gelmese mi?’ dedirten: Jean Claude Van-Damme
Son ziyaretinde Küçükçekmece Belediye Başkanı’yla beraber yan yana, kol kola ‘yeni proje’ pozu verdi.