Sessiz tekrar

Milliyet Kıbrıs yazarımız Tevfik Aytekin'in yazısı...

Siyasetçiler çok sever, halktan birisiymiş gibi fotoğraflar çektirmeyi.

Kimi zaman yemek yaparken,

Kedi...

Bazen çocuklar ile...

Neden ihtiyaç duyulur bu fotoğraflara?

Çalışma prensipleri’nin piyasa olduğu toplumlarda, “sokak” hep unutulmuştur.

Peki o fotoğraflar, sizce neyin telafisi?

***

Aktivist dediğinin en mis olanı, tez canlıdır.

Yazarlar da öyledir, yazdıkları hemen çözülsün ister.

Peki neden yazar ile aktivist, kollektif bir çalışma yaratamaz?

Çünkü yazar’ı halk ödemiyor da ondan...

***

Kediler ‘sessiz’ aç kalır...

Aktivistler ‘sessiz’ üzülür...

Yazar çizerler ‘sessiz’ tekrarlar ise bir toplumda.

Tümden yarı cahilliğin eşiğinde, hepten özgürlüğünüzü kaybediyorsunuz demektir.

***

Müşavirlerden, danışmalardan, memurlardan neden yazar olmaz?

Çünkü devletten maaş alıp, devletin aleyhine yazamazsınız da ondan.

Yazamıyorsanız, kollektif bir ‘sessiz’ olmuşsunuz demektir...

Sadece yazıdan para kazanmaya başlarsanız, yazının her çeşiti ile ilgilenirsiniz.

***

Yazamıyorsa bir gazeteci yada yazar, özgür basın yok demektir. Hangi parti kime hitap ediyor, hangi parti hangi sözünü tutmadı, gerçekler nedir bilmiyorsunuz demektir.

Yazamıyorsa bir yazar çizer, diliniz yok olacak.

Ve yazamıyorsa haksızlık için, haklılara kör.

Tek haklı, resmi ideoloji ve patronlar olmuş demektir.

Mesela “Yakup Kadri” de, “Falih Rıfkı” da öyleydi, ikisi de 31 eser yazdı.

Biri Bern Büyükelçisi, diğeri tek parti döneminde atanmalı Bolu Milletvekiliydi.

Tiyatro öyle değildir ama, ipliğini pazara çıkartır siyasetçinin. Asıl roller gerçek hayatta ki; koltuklardır.

Kıbrıs'ta kendi kanallarımızı izlemez,

Her gün gazete,

Yazarlarımızın romanlarını, şiir kitaplarını satın almazsanız.

Toptan kedi yavruları kadar ‘sessiz’ ve aç kalacaksınız demektir.

Kıbrıs’ta gazete sahipleri, yönetim ve denetim kurulu üyeleri, sorumlu müdürleri, baş yazarları, fıkra yazarları mal bildirimi yapmalıdır!

Parayı kim veriyor, ne için veriyor? ‘sorusunun cevabı olmadıkça’ Ne çağdaşlık olur bir toplumda ne de demokrasi.