Tarih 1 Mayıs 2009, yer August-Bebel-Arena/Wetzlar, saat 13.30. Galatasaraylı Engelsiz Aslanlar, Avrupa Şampiyonlar Kupası’nda İspanya Şampiyonu Andalucia maçına çıkıyorlar. 1.400 kişilik salonda 250 civarında Türk seyirci, yani Avrupa ultrAslanlar. Oyuncularımız geçen yıl ki Avrupa ve Kıtalararası Şampiyonluk unvanlarının heyecanını yaşıyorlar. Daha sonra aynı akşam Fransa temsilcisi CS Meaux’la oynayıp her iki maçı da kazandıktan sonra 2 Mayıs sabahı 9.30’da Almanya Şampiyonu Zwickau karşısına çıkıyorlar.
Zwickau yılların Almanya Şampiyonu Lahn-Dill’i bu sezon hem kupada, hem lig de yenmiş bir takım, kadrolarında 5 yabancı oyuncu var (SAKATIN BASKETBOLUNDA DA YABANCI OYUNCU MU OLURMUŞ DİYEN SPOR CAHİLLERİNE DUYURULUR). Engelsiz Aslanlar bir türlü toparlanamıyor ve maçı kaybediyorlar.
Daha sonra yarı finalde Elecom Roma’yı yenerek pazar günü final maçında yine Zwickau karşısına çıkıyorlar. Final maçında Alman seyirciler Almanya, Avusturya, Hollanda ve Fransa‘dan gelen ultrAslanları susturmayı niyetli, 7-8 büyük boy davulla gelmişler. Ancak onlar ultrAslanı bilmiyorlar. Alman davulları tempo tutarken bekleyerek ara geçişlerinde “Cimbombom” diye bağıran ultrAslanlar davulu Almanlara çaldırıp koordineli bir şekilde “Cimbombom” tezahüratını yapıyorlar. Baştan sona büyük çekişme içinde geçen maçın sonucunu biliyorsunuz. Engelsiz Aslanlar unvanlarını koruyarak ikinci kez üst üste Avrupa Şampiyonlar Kupası’nın sahibi oluyorlar.
Göz yaşları
Kupalar verilirken sunucu anons yapıyor: “Türkiye Milli Paralimpik Komitesi Başkanı Yavuz Kocaömer aramızda, kendisini Galatasaray İstanbul takımının madalyalarını takmak üzere buraya davet ediyoruz”. Wetzlar Anakent Belediye Başkanı ve IWBF Europe Başkanı ile birlikte Engelsiz Aslanlarımızın madalyalarını takarken göz yaşlarımı tutamıyorum (spordan anlamayanlar herhalde şimdi sakat sporculara madalya taktığım için duygulandığımı düşünüyorlardır), bunlar sevinç göz yaşlarıydı. Bundan 12-13 sene evvel bir Türk takımının, Tekerlekli Sandalye Basketbol Avrupa Şampiyonası’nda kupayı kaldırdığında, onların madalyalarını da bir Türk’ün takacağı kimin aklına gelirdi?
Emeği geçen herkese şükranlarımızı sunuyoruz. En başta da takımımızı 3 gün boyunca yalnız bırakmayan, finalden sonra sesleri kısıldığından konuşamayacak durumda olduklarını gördüğümüz Avrupalı genç ultrAslanlar’a.