Mustafa Denizli Türk futbolunda devrim yapan insandır. Adnan Süvari yönetimindeki Göztepe’den yıllar sonra önceliği yine Avrupa Kupaları’na veren, Avrupa maçlarında tamamen defansa kapanma taktiğini terk eden, dahası Türkiye’ye hücum futbolunu getiren insandır.
Yaptığı zihniyet devrimiyle Galatasaray’ı o zamanki Avrupa Şampiyon Kulüpler Kupası’nda yarı finale taşıyıp Avrupa’nın en iyi dört takımı arasına sokan da Mustafa Denizli’dir.
Yani Türk futbolunun Avrupa’ya açılmasını sağlamıştır. Türk insanını gerek kulüp, gerekse de Milli Takım bazında her Avrupa maçında ‘’ Acaba en az kaç gol yiyerek yenileceğiz ‘’ düşüncesinden, rakip kim olursa olsun ‘’ Şansımız % 51 ‘’ düşüncesine o taşımıştır.
Ancak o Mustafa Denizli, Lazio karşısına çıkardığı kadro ile kendi kendisini inkar etmiştir. Sahaya çıkan kadroda Podolski, Sneijder ve biraz da Selçuk dışında hücum oyuncusu var mıydı? Belki bir de yılların sağ beki Sabri’yi hücum gücü yüksek futbolcular arasında sayabiliriz. Zaten Galatasaray’ın golünü de o attı.
Lazio karşısına, hem de kendi sahanda kaleci dahil yedi buçuk savunma oyuncusuyla çıkmak nasıl bir mantıktır?( Bu arada yedi buçuk dememin nedeni Sabri’nin yarısını hücumda saymamdır.) Bu kadronun tek amacı olabilir, o da gol yememek. Arada bir tane de atarsam oh ne ala!
Aslında şansı da yardım etti sarı- kırmızılılara ve Sabri’yle 1-0 öne geçtiler. Ama bu kadroyla 78 dakika skoru korumak imkansızdı. Nitekim daha 21.dakikada İtalyan ekibi cevabı verdi. Hem de o kadar savunmacının arasından bomboş pozisyonda yapılan sert bir kafa vuruşuyla.
Lazio farka da gidebilirdi ama her zamanki gibi Muslera yine pek çok topu kurtardı.
Daha geçen Cumartesi Mersin İdman Yurdu maçında Denayer’in sağ bekte verimli olamadığı görülmedi mi? Bu futbolcunun stopere geçtikten sonraki performansı herkesin dikkatini çekmedi mi? Hala Chedjou’yu ortada oynatma sevdası neden? Sneijder’i sola hapsetmenin anlamı ne? Podolski’nin santrafor oynayamadığını bilmeyen kaldı mı?
Mustafa Denizli’nin kadroda sürprizleri sevdiğini daha önce de yazmıştım. Ama bu kadar sürpriz çok fazla oldu ve sanırım bu kadarını hiç kimse beklemiyordu.
Bütün taşlar yerinden oynatıldığı için futbolcular da birbirleriyle uyum sağlayamadılar. O nedenle bir sürü top kaybı yaşandı. Ayrıca Denizli’nin bu korku taktiği ister istemez futbolcuların da inançlarını kaybetmelerine ve ruhsuzlaşmalarına neden oldu.
Mustafa Denizli de bu kadroyla galip gelemeyeceğini biliyordu. Onun amacı gol yememekti. Ama bari gol yedikten sonra refleks gösterseydi. 71.dakikaya kadar nasıl bekledi? Ya yaptığı değişikliklere ne demeli? Sol beki değiştirmek mi getirecekti galibiyeti Cim Bom’a? Ya da son dakikalarda elindeki en büyük silahın Sneijder’ı çıkartıp rakibe nefes aldırmak mı?
Elbette futbolda oynanmayan hiçbir maç için önceden konuşmak doğru değildir. Ancak Galatasaraylı taraftarlar başta olmak üzere, futboldan az çok anlayan kimsenin rövanştan umutlu olduğunu sanmıyorum.
Kısacası Lazio maçı, Mustafa Denizli’nin Türkiye’ye kendi getirdiği felsefeye sırtını döndüğü maç olarak tarihteki yerini alacaktır.