Göztepe, kendi sahasında ve sınırlı sayıda da olsa uzun zaman sonra kavuştuğu taraftarı önünde Yeni Malatyaspor’a mağlup olurken oynadığı futbolla da ilerisi için umut vermedi.
Esasen sarı- kırmızılılar, geçen haftaki Antalya deplasmanında da iyi bir futbol ortaya koyamamışlardı. Ancak Antalyaspor’un özellikle ikinci yarıdaki etkisiz oyunu ve hakemlerin kötü performansları, Göztepe’nin umut vermeyen futbolunun üzerini örtmüştü. Nitekim Göz Göz, son dakikalarda beraberliği yakaladığı gibi galibiyeti de kaçıran taraf olmuştu. Lakin, bir kez daha belirtmek gerekir ki, Göztepe tatmin edici bir futbol oynamamıştı.
Bu haftaki Yeni Malatyaspor maçında ise geçen haftadan daha kötü bir futbol ortaya koydu sarı- kırmızılılar. Tek oyun planları sağdan Halil Akbunar’ın veya kimi zaman Murat Paluli’nin, soldan da nispeten Berkan Emir’in yapacakları ortalarla gol aramaktı. Lakin iyi kapanan Malatya savunması bu toplarda gole izin vermedi.
Yeni Malatyaspor gibi beşli savunma ile oynayan ve takım halinde kapanan takımlara karşı yapmanız gereken bazı şeyler vardır. Evet, bunlardan biri oyunu kenarlara yayıp rakibi açmaktır. Göztepe de özellikle sağ taraftan Halil Akbunar ve Murat Paluli’nin ortaları ile bunu denedi ama başaramadı. Fakat bu orta pozisyonları ve öncesinde oyun tam olarak kenara yayılabildi mi, tartışılır.
Kenar ortaları ile gol bulamayan Göztepe, kapanan takımlara karşı yapılması gereken diğer şeyi ise neredeyse hiç uygulamadı: şut çekmek!
Gerçekten de sarı- kırmızılılar, maç boyunca sadece bir veya iki cılız deneme dışında rakip kaleye şut çekme denemesinde bulunmadılar.
Diğer taraftan oyunun boyunu da kısaltamadı Göztepe ve rakibine çok fazla boş alan bıraktı. Öyle ki konuk takım, sadece geriden kaptığı toplarla yaptığı hızlı çıkışlarda değil, organize geliştirdiği ataklarda da çok fazla boş alan buldu. Bu ataklarda orta sahayı geçmekte hiç zorlanmayan Yeni Malatyasporlu futbolcular, Göztepe’nin birinci bölgesinde de çok rahat hareket edip pozisyonlara girebildiler. Nitekim Tetteh ile buldukları gol de bunun bir örneği oldu.
Murat Paluli, hücuma çok fazla katkı sağladı. Berkan Emir de yorulup oyundan düşene kadar sol kanattan hücumlara destek vermeye çalıştı. Ancak işin savunma boyutunda genel bir problem vardı. Esasen Göztepe savunması tel tel döküldü. Yerleşim, pozisyon alma, kademe gibi konularda çok büyük zafiyetler söz konusuydu. Gerideki bu zafiyetler, taktiksel yetersizlik ve oyuncu performanslarının yetersizliğiyle birleşince Göztepe için yenilgi kaçınılmaz oldu.
Esasen sarı- kırmızılılarda iyi mücadele eden veya elinden geldiğince bir şeyler yapmaya çabalayan futbolcular vardı. Yukarıda da belirttiğim gibi Halil Akbunar çok çalıştı, çok mücadele etti. Murat Paluli, sağ kanattan hücuma çok katkı sağladı. Berkan Emir de soldan elinden geldiğince bir şeyler yapmaya çalıştı. Obinna, Soner Aydoğdu, Cherif Ndiaye de iyi mücadele ettiler. Jahovic, topla çok fazla buluşturulamadı. O da kimi zaman top almak için geriye geldi. Ancak Jahovic, takım 1-0 mağlupken oyundan çıkartılacak oyuncu değildi!
Bu anlamda Ünal Karaman’ı kadro mühendisliği, oyuncuların form düzeyleri ve taktiksel açıların dışında oyuncu tercihleri anlamında da eleştirebiliriz. Örneğin Beykan Şimşek, Göztepe’nin on numarası olabilecek bir oyuncu mudur? Onun yerine oyuna dahil olan Lourency’nin de ondan kalır yanı yok. Al birini vur ötekine!
Keza, Atınç Nukan’ın da Göztepe ayarında bir stoper olmadığını daha önce defalarca belirttim. Elbette iş takım kurma olunca teknik direktörle birlikte yönetimsel aktörleri de eleştiri süzgecine almak gerekiyor.
Kısacası, Göztepe kadrosunun lig için yeterli olup olmadığı konusunda ciddi tereddütlerim var. Özellikle de 38 haftalık uzun periyotta dişe dokunur tek santraforun Jahovic olduğu düşünülürse!
Sonuç olarak sadece İzmir’in değil, Türk futbolunun güzide kulüplerinden biri olan Göztepe’nin futbolu da oyuncuların durumları da teknik yönetimin teknik- taktik ve futbolcuların hazır bulunuşlarını sağlama açısından performansı da ilerisi için hiç umut vermiyor.