Bülent Korkmaz takımını tek santrforla sahaya sürdü. Galatasaray da cezası nedeniyle sahasında değil Kayseri’deydi.
Bu iki mutlak ve negatif gerçeğin sonucu ne oldu peki? Sarı-kırmızılılar 20 bin taraftarının önünde sezon başından bu yana en iyi maç girişlerinden birini yaptı. Gözü, kulağı şampiyonluk yarışı oyunlarında ama beyni görev gereği bu maçta olan beni sarıp oyuna bağlayan parlak bir oyunla.
Lincoln ve Arda’nın pas uyumu, Barış’ın ve Baros’un onlara uyumu, Topal ve Ayhan’ın hatta savunma beklerinin de katılımıyla rakibi şaşırtan bir hücum zenginliği ortaya koydular. Burada daha şaşırtıcı olan büyük bir beceriyle kale önüne kadar getirdikleri toplardan bunca becerili ayağa rağmen iyi bir gol vuruşu çıkartamayışları oldu. Ancak bir penaltıyla istedikleri ve mecbur oldukları gole ulaşabildiler. Galatasaraylılar açısından sevindirici, düşmeme mücadelesi veren Ankaragücü açısından acıklı olan ise Emre’lerin önünde Topal ve Ayhan’la kurdukları barajın uzun süre geçilememesiydi.
Burada Hikmet Karaman’nın bir tercihini sanırım sorgulamak gerekiyor. Bu tip bir oyunda etkili olması rakip savunmayı meşgul etmesi muhtemel olan De Nigris’i bu kadar uzun süre yedekte tutmak çok akıllıca olmadı sanırım. Tabii hakkını yemeyelim belki de Karaman, Meksikalı’yı Jaba’yla birlikte, Galatasaray’ın fizik olarak düştüğü dakikalara saklamak istemiş ama Bouzid’in erken kırmızı kartı planları bozmuş olabilir. Eğer böyleyse söylenecek bir şey yok.
Galatasaray’ın gerçekten yorulup ilk yarıdan çok farklı oldukça kopuk oynamaya başladığı dakikalarda oyunda olan ikilinin çok fazla etkili olmayışı da sanırım bundan. Yani 40 dakika 10 kişi oynayan takımlarının da fazlasıyla yorulmuş olmasından.