Sadece bu maç için konuşuyorum. Gelecek için derin anlamlar içermeyen tespitler bunlar. Galatasaray’ın, Leverkusen maçında da görünen üretim sorunu, belki daha derin olarak kendini gösterdi. Bunu takımın eksikliğine, yabancıların yokluğuna bağlamak güç. Çok basit bir örnek dünkü sıkıntıları anlatıyor.
Galatasaray hiçbir akının yönünü değiştirmeye çalışmadı. Rakibin savunmasını eksik yakalayacak, bir kanattan diğerine atılan top görmedik. Bunu yapmamalarının sebebi hızlı paslarla rakibi zaten eksik bırakıyor olmaları değildi. Burada Rijkaard’ın bir tercihi söz konusu olmalı. Her zaman yerden ve yakın paslarla oynayın direktifi bariz şekilde görülüyordu. Ama bu da rakibi aşamayan, durağan, atıl bir oyun ortaya koydu.
Galatasaray ilk kez 40. dakikada çizgiye kadar inebildi. Bu üretimsizliğin sonucuydu. Galatasaray’ın gol bölgesindeki pivotları çok da iyi kullanılamayan serbest vuruşlara rağmen hep Gökhan ve Servet’ti. Rakibin seviyesi göz önüne alındığında ileri dönemlerde karşınıza çıkacak ekiplerin seviyesi de düşünüldüğünde bu üretimsizliğin kolay çözülebilir bir durum olmadığını söyleyebiliriz. Ancak tabi ki, pas hızı artığında ceza sahası önünde daha değişik varyasyonlar denemek mümkün olabilir.
Leverkusen maçı gibi yine kötü sınav oldu. Fakat dediğim gibi uzun vadeli gelecek için bu maçtan fazla yorum çıkaramayız.
İki önemli konuyu daha ortaya koymak gerekir. İlki Aydın, Sabri gibi yıllardır gelecek vaadden, ama bu vaatleri karşılayamayan oyuncular için artık hayat daha zor olacak. İkincisi ise sistemle ilgili. Rijkaard’ın bilindik 4-3-3’ünde pivot özellikli bir santrfor arkası vardır. Dün sahaya çıkan takımda Barış, Ayhan, Mustafa Sarp üçlüsü bu eksikliği dolduracak hücum aksiyonlarından çok uzaktı. Galatasaray bir yabancı oyuncu transfer edecekse muhtemel bu pozisyona yapacaktır.