Fenerbahçe’nin bir Semih çıkmazı var. Sanki şöyle düşünüyorlar: “Bizim çocuk bile bu kadar kolay ve çok atıyorsa şöyle uluslararası bir yıldız alsak kimbilir n’apar?”.
Ellerindeki uluslararası yıldızın farkına varamamalarına bu yol açıyor sanki.
Ailesi zamanında Almanya’ya göç edenlerden olsa... Misal Gelsenkirchen’de doğmuş olsa tüm büyüklerin tüm yöneticileri şu anda Almanya’da evinin önünde yatıyor olurdu herhalde. Ama İzmir’de doğmuş olması algıyı değiştiriyor. Belki kendisini kavrayışını, kendi algısını da.
Semih, hiç duraksamadan söylemek mümkün ki, ligin şu anda en uyumlu ikilisinin bir parçası. Hatta Alex’in varlığını manalı kılan adam o.
Semih’le ilgili bir ezberimiz var. “Pivot özellikleri var. Ve top tutarak takımına zaman kazandırıyor”. Sadece bu değil. Gerektiğinde oyunu hızlandıran zeka ve beceri de onda var. Zaten Alex’i boşa çıkaran oyun sürati de onun oyunuyla mümkün oluyor.
Dünkü performasını nasıl algılamak istiyorsanız öyle algılayabilirisiniz.
“İstediğinizi getirin, en iyisi benim” diyen bir meydan okuma. Ya da bir jübile rahatlığıyla sergilenen bir gösteri...
Her ne olursa olsun Semih dün döktürdü. Taraftarın öğle saatlerinde havaalanında omuzlarda karşıladığı Niang ilk maçında böyle bir performans gösterse, onu nasıl selamlayacaksa Semih’e de öyle bir selam etmeli.
Kabul etmek lazım ki, Gökhan Gönül, Alex ve Semih’in ilk yarım saatteki ağırlığı Antalyaspor’u paralize etti. Young Boys’un verdiği dersi hiç alamamış ya da bunu uygulamaya fizik kapasitesi yetmeyen Antalyaspor bu duruma direnemedi. Fenerbahçe orta sahasına hiç baskı yapamadılar ve kendi sollarını hiç kapayamadılar. Stoch’u da içeri çekerek hücum eden Fenerbahçe neredeyse hiçbir dirençle karşılaşmadan rakip kaleye inip ilk yarıda tam 15 şut buldu. 5 isabette 4 gol buldu.
Antalyaspor orta sahasının dirençsizliği nedeniyle Fenerbahçe orta sahada neredeyse hiç top kaybetmeyince de Young Boys maçında düştüğü tek ayakta yakalanma durumuna hiç düşmedi.
Bu tabloda Fenerbahçe’yi övmek mi lazım, Antalya’yı yermek mi?
Kararı siz verin...