Galatasaray sol beksiz oynadı. Servet hem sol bekti hem de Topal’la birlikte savunmanın göbeği... Çünkü Caner kendi yarı sahasına neredeyse hiç geçmedi. Bu Rijkaard’ın bir tercihi mi, yoksa Caner’in arzu ya da hamlığından mı bilmiyorum. Ama durum buydu.
Galatasaray aynı zamanda sağ beksiz de oynadı. Çünkü Sabri, Keita’yla kurduğu şahane ortaklığın sonucu olarak sürekli olarak Fildişili’nin peşinde rakip yarı alandaydı.
Kağıt üzerinde yine aynı Trabzonspor maçında olduğu gibi, hatta onun da ötesinde riskli ve eleştiriye sonuna kadar açık bir saha hali!
Ancak bu riskin yarattığı endişe ve heyecan en düşük seviyede hissedildi. Fevkalade eğlenceli bir oyunla maçı çok rahat koparıp farka gittiler. Bu arada orta sahanın ortasının ekstra bir çaba içinde olduğunu da söyleyemeyiz. Elano mu? Hayır!
Ancak saha ortalamasının kat ve kat üzerinde kalite ve performansta bir 4’lü her şeyi değiştirdi. Keita Nonda ve Kewell, arkada da Servet... Mahallede çocuklarla oynayan eski profesyonel futbolcu ağabeyler durumundaydılar. Sürekli oyunun içinde değil de topun ayağına gelmesini bekleyen, gelince de ortalığı dağıtan şahane adamlar.
Zaten tartışılmaz bir Kewell fenomeni var İstanbul’da. 1 yılı aşkın bir süredir saygı uyandıran bir yetenek. Ancak bu sene ortaya çıkan ve kısa sürede Keitamania’ya dönüşen fenomen başka. Bezdirici bir depar, sakar görüntüsüyle hipnotize eden bir dripling kabiliyeti... Ve asist olsun, gol olsun bir başka bitiricilik...
Bakın! Eğer dün Dinamo Galatasaray’ın bomboş sol kanadında bir kere topu getirip pozisyon yaratamadıysa, ters taraftaki Fildişili’nin tüm dikkatlerini çekmesindendir. O çıkana kadar iki pas yapamayan Dinamo’nun 60’dan sonra çok rahat rakip kaleye gidebilmesini başka türlü anlatamayız.
Ligin en yüzdeli golcüsü Nonda ve tek başına savunma Servet’in hakkını vererek Keita’yı ayrı bir yere koymak lazım. Çünkü gerçekten Galatasaray’ın yarısından fazlasıydı dün. Sabri de onun her şeyi.
Dün seyrettiğim iki maçın verdiği huzurla derbiyi bekleyebilirim artık. İki takımda bu festivali hak etti.