Fenerbahçe 75-76 sezonunda Trabzonspor’un ardından ikinci olmuş, şampiyonluğun Anadolu’ya gidişinde de kaybeden ilk İstanbullu olmuştu. Sonraki yıllarda Trabzonspor’un 6 şampiyonluğunun dördünde 2’inci sırada yer alan takım yine Fenerbahçe oldu.
Türk futbol tarihine kazandığı onca zaferle adını yazdıran Kadıköylüler çok değil 5 yıl önce Denizli’de şampiyonluğu son haftada kaybeden ilk kulüp de oldu.
Ve dün yine bir ilke kaybettiler, bir ilke imza attılar.
Aslında bugün şunu söylemek lazım. Fenerbahçe bu Bursa’ya çok önce kaybetmeliydi. Ancak son düzlükte Ertuğrul Sağlam dahil hiç kimsenin beklemediği bir deparla işi dramatikleştirip son maça bıraktılar. Belediye maçından bu yana sürekli ve çoğunlukla beklenmedik bir şekilde kazanıp tüm öngörüleri sildiler. Sanki Trabzonspor’dan sonra bir başka Anadolu takımı çıkıp kupayı kaldıracaksa bunu daha dramatik, daha renkli yapmak lazım diye düşündüler (!) Üst üste kazanıp her şeyi son maça bıraktılar. Bununla da yetinmeyip son dakikaya... Bir mucize olacaksa biz yaparız demişler belli ki!
İşte aynen bu yaklaşımla, oyuna sezonun en ihtiraslı, en heyecan verici baskısıyla girdiler. Bilica bile santrafordu. Ama disiplinli ve kalede ‘Onur’u olan bir Trabzonspor’la karşılaştılar. Son dakikaya kadar süren baskılarından bir beraberlik çıktı. Devre arasında Trabzonspor’a sattıkları Burak’ın golü ve zamanında almadıkları kaleci Onur’un setiyle... Sondaki yapay, yanlış haberle gelen büyük şampiyonluk sevinci ise işi daha ve çok daha büyük bir dramaya çevirdi.
Yine bir ilke imza atıp şampiyonluğu, yine bir Anadolu ekibine, son maçta, son dakikada, şampiyonluğa deli gibi sevinirken, kendi evinde sezonun en iyi oyunlarından biriyle başlayıp yine kaybettiler.
Fenerbahçe dün yine bir ilki yaşadı. Üzücü bir ilk!
Ama Fenerbahçe ve Fenerbahçeliler’den çok bu ligin ve Trabzonspor’un oyuncularının, başkanının namusu üzerine bin bir senaryo yazan reziller için üzücü bir lig finali... Bir ilk...
Bursaspor şampiyon oldu.
Ve tüm senaryolara rağmen yine kaybeden, kaybedebilen Fenerbahçe oldu...