O bundan sonra bir klasman ismi olacak belli ki. Takımlarımız “Ernst tipinde bir orta saha” arayacaklar
Ankaraspor bu ülkenin en iyi ezbere pas yapan takımlarından biri. Ülke ortalamasının üzerinde bir tempoyla bunu yapıyorlar. Genelde onlarda eksik olan -özellikle de Özer olmadığında- kaleye sıklıkla gidebilmek. Gidebildiğinde de etkili bir gol organizasyonu kurabilmek... Belki de Aykut Kocaman tüm forvetleri kendi yeteneğinde sandığından bu konuya çok eğilmiyor. Sadece “Ben oynasam nasıl bir orta saha isterdim ?” diye düşünüp bunun peşinde koşuyor, buna çalışıyor.
Şaka bir yana, dün bunun bayağı dışında bir maç oynadılar. Şu bir gerçek ki, Meye ve Mehmet Çakır biraz daha ciddiyetle olaya yaklaşabilseler, Meye’yle buldukları ilk gol 3. sayıları bile olabilirdi.
Beşiktaş bu dönemde hiç de deplasmanda 3-1’lik bir galibiyet almış bir takımın güveni ve kontrolüyle oynuyor gibi değildi. Çift çapayla oynamalarına rağmen savunmanın önünü tutmakta zorlandılar. Hem Holosko, hem Yusuf, hem de Delgado’yla oynamaktan kaynaklanan bir sorun olmalı bu. Gol sonrası biraz daha kontrollü ve topa sahip olan bir Beşiktaş gördük. Bunda Ankara’nın gol sonrası şoktan yararlanıp yüklenmek yerine, şoka girmiş olmasının da payı büyük. Biraz fazla gençler sanırım. Misal Umut. Gerçekten umut veriyor. Ve harika driplingler ve paslarla parladı. Ancak tabii bunu ceza sahası çevresi performansı için söylemek mümkün değil. Bu dönemde Beşiktaş’ı ayakta tutan yine Ernst’in ekstra oyunu oldu. “Herkesten fazla çalışmak gerekiyorsa çalış!” rahatlığıyla, belli ki diğerlerini kafasına hiç takmadan elinden gelenin fazlasını yapıyor. Şöyle söyleyeyim, Türkiye’ye gelmeden önceki son dönemde Bundesliga’da bu kadar iyi değildi. O bundan sonra bir klasman ismi olacak belli ki. Takımlarımız “Ernst tipinde bir orta saha” arayacaklar.
Lafı fazla uzatmayalım takımı ayakta tutan da o oldu. Onsuz final zordu. Zaten ligin bu zamanında bu sırada olabilmek de onsuz biraz zor olurdu.
İsmi büyük bir finalimiz var. Umarım kendisi de büyük olur.