Beşiktaş’ın genç yöneticilerinden biri olarak tanıdım Erdoğan Demirören’i... Yaşlı başlı, kurt başkanların önünde en atletik, en dinamik en heyecanlı haliyle bize daha yakın görünür, muhabir olarak sorduğumuz sorulara yalansız- doğrudan yanıtlar verirdi.
Hala nasıl dengelediğini anlayamadığım mesafeli bir samimiyet anlayışı vardı. Laubali değil, sıcak ve anlayışlıydı. Halden anlar, gündemi izler, biz gazetecilerin peşine düştüğü konularda mutlaka açıklamalar yapardı.
Endüstriyel sporun bilinmediği, profesyonelliğin ancak yaygınlaştığı dönemlerde Beşiktaş’ın parasal sıkıntıya girdiğini biliyorduk. O günlerde deplasman giderlerini cebinden karşıladığını hepimizden saklamıştı. Bizi atlattığı için tartıştığımızı da anımsıyorum.
Erdoğan Demirören vergi rekortmeni olarak ekonomide şampiyonluk yaşamış duayen bir iş adamıydı. Bu güzel ülkenin her türlü yolculuğuna enerjisi, bilgisi ve sevgisiyle katılan örnek insandı. Sosyal hayatın da skandalsız temiz ve uygar aktörlerinden biriydi. Basketbolda Ergin Ataman yönetimindeki Beşiktaş’ın Lig, Kupa ve Avrupa Kupası’nı bir arada kazandığı yıl, Erdoğan Bey, o takımın sponsoruydu. Binicilik ve golf sporuna da açtığı tesislerle destek verdi.
Oğlu, TFF Başkanı Yıldırım Demirören’i - Beşiktaş başkanlığından itibaren eleştirdiğim yazıları okur, sonra da beni arar, hoşgörüyle düşüncelerini paylaşırdı.
Gazetecilik basın kavramını aşıp medya endüstrisine dönüşürken, Erdoğan Bey de üzerine düşen görev ve sorumlulukları üstlendi. Patronumuz oldu.
Ama biz sadece bir patronu değil, sevdiğimiz bir ağabeyi, anlayışlı, iyi bir insanı, çok değerli bir dostumuzu kaybettik.
En başta değerli Eşi Tülin hanımefendi olmak üzere evlatları Yıldırım, Meltem, Tayfun Demirören ve tüm ailenin acısını paylaşır, sabır dilerim.
Başımız sağ olsun!