Çocuklar ve Boşanma

Boşanmada bazıları geleneksel ailenin yok olmasından yakınır; bazıları ise aile biçimleri ve rollerin çeşitliliğine kucak açar.Boşanmış ebeveynlerin çocukları ya kırılgan ya da incitilemez olarak resmedilir.

Tüm boşanmalar için geçerli olabilecek belirleyici bir özellik varsa, o da değişimdir.Bazı değişimler ayrılıktan çok önce başlar; bazıları yasal boşanmadan sonra uzun süre devam eder.Değişiklilkler aile ortamını daha iyi ya da daha kötü kılabilir, ama bi gerçek vardır ki çocukların uyum sağlaması gerekir.Dolayısıyla çocukların üzerindeki psikolojik etkisi iki seviyede değerlendirilmelidir.ilki, adapte olma sürecidir.Bu süreç, hemen her zaman zor olsa da, daha az kesintiye uğrayan ve istikrarın daha çabuk sağlandığı boşanmalarda daha az stresli geçer.İkinci seviye, çocukların uzun vadedeki psikolojik uyumuyla ilgilidir.

Çocukların boşanmayla nasıl baş ettiğini değerlendirirken, geçiş sürecindeki zorlukları küçümsememeli ve anormal sonuçlar riskini abartmamalıyız.

Çocuklar ve boşanma hakkındaki görüşlerimiz, bizi ailemize ve çocuk yetiştirmeye yönelik inançlarımızı incelemeye zorlar.Öyle ki, boşanma hakkında herhangi bir tartışma kaçınılmaz biçimde bizi “normal” aileler ve “sağlıklı” çocuk yetiştirmeye dair görüşlerle yüzleştirir.

Boşanma, aynı zamanda yaygın olarak çocukların ebeveynlerden biriyle tipik olarak babayla iletişimin önemli ölçüde azalmasına neden olur.Bunun sonucunda ortaya çıkan ayrılık sıkıntısı yeniden bir araya gelinmesi umudu canlı tutuldukça ve ayrılık denemelerine teşebbüs edildikçe; ya da çocuklarla birlikte yaşamayan ebeveyn onlarla istikrarlı ve öngörülebilir iletişim koşulları sağlayamadığında uzayabilir.

Yeni iş ve sosyal hayat ihtiyacı da birlikte yaşayan ebeveyni çocuklar için daha az erişilebilir kılabilir.Tek ebeveyn olmanın getirdiği yük ise onları psikolojik olarak daha az erişilebilir hale getirebilir.

İhtiyaçtan dolayı bazı ebeveynler boşanmayı takiben çocuklarından beklentileri yükselir.Rol gerilimi ya da kendi duygusal durumlarıyla meşguliyet diğer bazı ebeveynlerin daha az fiziksel ve duygusal destek sağlamalarına ve daha sert disiplin uygulamalarına neden olabilir.Bu olumsuz etkilere suçluluk, kendinden şüphe duyma ya da çocuklarla kısıtlı iletişim sebep olabilir.

Üvey ebeveyn, çocuklar için yeni bir destek kaynağı olabilir ya da işgalci veya rakip olarak algılanabilir.Bunlar, en az psikolojik konular kadar dikkat gerektiren olaylardır.

Boşanmaya dair bazı kilit aile değişimleri ve bu değişime çocukların uyumunu etkileyen faktörler;

-Geçen zaman ve çocukların şimdiki yaşını da kapsayacak şekilde zaman ve gelişim boyunca değişiklikler, boşanma öncesi işlevsellik, çocukların ayrılık sırasındaki yaşı;

-Çocukların boşanma öncesinde, sırasında ve sonrasında ebeveynler arasındaki çatışmalara dahil edilmesi;

-Bir bağlanma figüründen ayrılık süreci;

-Alterrnatif birincil velayet düzenlemeleri ve çocukla birlikte yaşayan ebeveynin çocuk yetiştirme kalitesi;

-İletişim sıklığı ve çocuk yetiştirme kalitesini de kapsamak üzere çocukla birlikte yaşamayan ebeveyn;

-Ekonomik faktörler

-Yeniden evlenme

-Ebeveynlerin ruh sağlığı, kardeş ilişkileri ve etnik kökendir.

Ebeveyn-çocuk-ebeveyn üçlüsü disiplini destekleyebilir veya baltalayabilir.İstikrarsız disiplin her ikisi de ebeveynlerin müzakere edip çözmesi gereken sorunları olan ebeveyn otoritesindeki net olmayan sınırlardan veya ebeveynler arasındaki iletişim eksikliğinden kaynaklanabilir.Çocuklara diğer ebeveynin sözünü dinlemesinin gerekmediği söylenebilir ya da çocuklar eski eşle iletişim kurmak ya da onu cezalandırmak için bir araç olarak kullanılabilir.Bu tür durumlar çocukların kesinlikle zararınadır.Böyle durumlarda ebeveyn ve çocuklarla rehberlik edecek bir uzmana gidilebilir.

Şeyma ABAY

Aile Danışmanı

https://www.instagram.com/uzmailedanismani/