Yuvadan önce - Yuvadan sonra

Geçenlerde çoluk çocuk bir anne grubu buluştuk. Herkesin en çok ilgisini çeken Koray'ın son derece bağımsız haliydi. Bir kere olsun 'anne' diye çağırmadı, bacaklarıma yapışmadı. Yaptığımız tek şey birbirimizi uzaktan kontrol etmek oldu. Daha da iyisi çok güzel oyun kurdu, arkadaşlarını oynattı, yeni arkadaşlar edindi. Ben sadece hayran hayran seyrettim. Sadece birkaç sefer ¨çocuğum nerede?¨diye anlık panikler yaşadım, onun da nedeni çayır, çimen, ormanlık alanlarda yeşil giydirmem olduğunu fark ettim. Üzerine kırmızı bir tişört giydirince bu sorun da ortadan kalktı.

Koray'ın bu halleri diğer annelerin gözlerini yaşarttı, geleceğe daha bir umutla bakmaya başladılar.

Peki ne oldu da oldu?

1. Üç yaşını geçti. Bebeklik dönemini atlattık. Tuvalet eğitimi çok büyük bir aşamaydı. Çocuğun kendine güvenini kazanmasında önem taşıyor. Bir de dediğim gibi büyüyor.

2. Yuvaya gidiyor. Annesinden, kendi evinden başka bir dünya olduğunu keşfetti. Annesi olmadan da hayatına devam edebildiğini gördü. ‘Arkadaş’ nedir onu öğrendi. Sosyalleşti. Topluluk içerisinden birey olmanın farkını anladı.
En önemlisi rahatladı.

Koray 3 yaşını doldurmasına birkaç ay kala yarım gün yuvaya başladı. Daha önce haftada iki gün ikişer saat oyun ve müzik dersine gittiğimiz yuvanın okul öncesine devam etmesinin uygun olacağını düşünmüştüm. Zaten fazla bir beklentim de yoktu. 3 yaşındaki bir çocuğun her şeyden önce mutlu olması yeterliydi benim için. Oyun çağındaki bir çocuğun mümkün olduğunca özgür hareket edebileceği bir yandan da sosyal ilişki kurabileceği ortam istiyordum sadece. Öyle de oldu. Bir gün bile pişman olmadık. Ardından tam güne geçti. İlk birkaç gün öğlen uyumadığı için zorluk çekse de ona da alıştı. Ayrıca uyumak isteyen için hazırladıkları köşeye gidip bir saat kadar uyuduğu da olmuş kendi kendine. Ve her geçen gün, ondaki değişikliği fark etmeye başladım.

Yuvadan önce, bacaklarıma yapışık halde geziyordu. Parka gittiğimizde bile ¨anne sen de gel¨ diye tepiniyordu. Diğer çocukların yanına pek sokulmuyordu. Tam oyuna daldı diye sevinirken on dakika geçmeden ¨anneeee¨ diye beni yanına çağırıyordu. Öyle ¨eline al şu sandviçi¨ diyerek göndermek ne mümkün?!? Elimi tutmayı reddediyordu, sokakta kavga halindeydik. Ben evden onsuz ayrılmaya kalktığımda arkamdan kanlı(!) gözyaşları döküyordu.

Yuvadan sonra, bir mekana girdiğimizde ilk başta çekimser davransa da ortama alışınca ben izin verdiğimde elimi bırakıp uzaklaşıyor. Sonra dönüp nerede olduğumu kontrol ediyor. Bu kadar. Kazalar, düşmeler haricinde beni yanına çağırmadı. Hatta dün ben çağırdıım yemek hazır, diye. Geldi, eline sandvicini, ayranını aldı gitti. Ben bile bir an şaşırdım ki beraber olduğum anneler bizi seyrediyordu ¨darısı başımıza¨ diyerek. Yuvadan sonra birey olduğunu kendisi de fark etti. Annem yanında olsun’dan, tamam çok da yakınımda olmasına gerek yok! aşamasına geçti. Okula gitmek onun için çok önemli bir şey. Baba işe gidiyor, anne toplantıya gidiyor, Koray da okula. Birbirimizden ayrılırken öpüşüyoruz, el sallıyoruz. Bu arada uzun uzun da anlatıyorum günlük programı ki bilsin. İyi de olsa kötü de olsa sürprizleri sevmiyorlar. Bilmek istiyorlar başlarına gelecekleri.

Yuvadan önce, öğlen bir saat kadar uyuyordu. Hiçbir zaman uykuya giderken sorun çıkarmıyordu ama uzun uzun ikna etmek gerekiyordu.

Yuvadan sonra uyku saatleri öne alındı, öğlen uyumadığı için. Üstelik artık kendisi uyumak istediğini dile getiriyor. Güneşin batışını haliyle göremiyor bile yorgunluktan.

Yuvadan önce, iki yaş krizini atlatmış olsa da oyuncak ve mekan paylaşımı sorun olmaya devam ediyordu. Beklemek, sıra, sabır kavramlarından habersizdi. Kendi yaşıtlarıyla oynamakta zorlanıyor, beni veya babasını tercih ediyordu.

Yuvadan sonra, paylaşmanın ne demek olduğunu, başkalarına saygı göstermesi gerektiğini öğrendi. Arkadaş olmayı öğrendi. Kendi yaşıtlarıyla birlikte oyun oynamanın daha zevkli olduğunu anladı.

Bütün bunları, yuvaya gitmeseydi de doğal gelişim süreci olarak kendi gösterir miydi bilemiyorum. Çocuğun sosyalleşmeye, kendi yaşıtlarıyla olmaya, oyun oynamaya, oyun oynarken de bazı şeyleri öğrenmeye ihtiyacı var. Yuvaya göndermek bu yüzden önemli. En ufak bir tereddütünüz varsa, olmasın. İlk birkaç gün zorlanırsınız karşılıklı o kadar. Hatta sizin için daha zor oluyor çocuğu bırakmak. Anaokulları çocuğun fiziksel, ruhsal ve zihinsel gelişimi için çok önemli.

Yuva Seçerken:

Eve yakın olması çok önemli.

Temiz ve bakımlı olup olmadığını kontrol edin.

Okul yönetiminin ve öğretmenlerin bakış açılarını anlamaya çalışın. Çok iddialı olanlardan uzak durun. 3-4 yaş oyun çocuğu.

Çocuğun kendini rahat ettiği bir yer olması gerekiyor.

Çok büyük binalar küçük çocukları korkutuyor. Yuva ve anaokullarının fiziksel boyutlarının çocuğu korkutmaması gerekiyor.

Çocuk okulda gerçekten de mutlu oluyor, merak etmeyin.

Irem Erdilek

SlingoMOM.com

Twitter.com/slingomom