Çocuk da yaparım, kariyer de... demiştim

Çalışıyorken, dinamik bir hayatı varken insan, kolayca 'çocukla kariyer birlikte olur' diyebiliyor. En azından ben, büyük harflerle her yerde söylemiştim: 'NE VAR CANIM, 6 AYDAN SONRA İYİ BİR BAKICI BULURUM'. Meğer o iş öyle olmuyormuş. İyi bakıcı pazardan meyve alır gibi seçilip torbaya konulamıyormuş. Daha da tuhafı ben bakıcıya çocuğumu bırakamayacağımı karnım büyümeye başladığında anlamıştım da kimseye itiraf edememiştim. Kendime bile. 'Tamam diyordum, buradayım.' Onu kucağıma ilk aldığım an 'merak etme minik, gitmeyeceğim, söz veriyorum' dedim. Ağzımdan dökülüvermişti kelimeler.

Muhtaç. Anneye muhtaç. Sadece sütüne değil. Kokusuna, sesine, dokunuşuna muhtaç. Bırakabilir misin?

Kendi kendime, ‘hele bir 6 aylık olsun’ diyordum. Belki her şey düzene girer. Ben iyi bir yardımcı bulurum. Ondan sonra başlarım çalışmaya diye düşünüyordum ama bir yandan da yapamayacağım anlamaya da başlamıştım. Benim yoğum kariyer dönemimden sonra uykusuz geçen gecelerin ardından sefil halimi görenler 'sen bir an önce çalışmaya başla' diyorlardı. 'Kamera koyarsın' diye akıl da verdiler. Yok, dedim. Her yere kamera taksam ne fark eder ki. Oğlumun anne özlemini giderir mi? Benim tek derdim güvenlik meselesi değil çünkü. Küçücük, henüz sadece annesini tanıyan, sadece ona güvenen, başka hiç bir şey hakkında fikri olmayan 6 aylık bebeğimi hiç alışık olmadığı birine emanet etmek bana çok korkunç geldi. Kendimi onun yerine koymaya çalıştım.

Anne nerede? Yok. Gitmiş. Bu kadın kim? Annem değil. Bana gülümsüyor. Benimle oyun oynamak istiyor. Ama annem gibi değil. İyi ama onun gibi değil.

Ben biraz fazla dramatize ettim sanırım ama aklıma bunlar geliyor. Dünyada bir sürü kadın çocuğunu bırakıp işe gidiyor. Bu annelerin çocuklarının psikolojik problemleri mi oluyor? Yoo. Ben kendime hakim olamıyorum sadece. Ancak öyle hastalıklı annelerden de değilim. Koray’ı aileden herhangi birine veya arkadaşlarıma emanet ederim. Hiç de aklım kalmaz. Kalır da, kalmaz.

Bakıcısı olan arkadaşlarım bir süre sonra duruma alıştıklarından ve bana göre daha rahat hareket edebildikleri için benim yalnız büyütüyor olmam garip geliyor onlara. Başlıyorlar sormaya. Eeee yalnız başına çıkmak istemiyor musun bazen? Ya akşamları? Kocanla veya arkadaşlarında yemeğe, sinemaya gitmek istemiyor musun?

Evet zor. Bir çocuğu yardım almadan büyütmek zor. Ben yine şanlıyım ev işleri için bir yardımcım var. Bir de hepsiyle ilgilenmek zorunda olan anneler var. Onlar ne yapsın? Ne desin? Büyük ihtimalle bunları düşünecek, durumlarından şikayet edecek zamanları bile olmuyordur.

Aslında çok da şikayetçi değilim. Neden mi? Bizimki erkenden uyuyan bir çocuk. Böylece tüm akşam benim. Dışarıda vakit geçirmesem de sorun yok. Dinlenebiliyorum. Karı-koca baş başa vakit geçirebiliyoruz. Arkadaşlarımız geliyor. 10-11'lere kadar ayakta olsa bizim yaramaz, ben de kendimi sokağa atmak için her yolu denerdim büyük ihtimalle. Bakıcı biraz bu yüzden de yok. Yoğun geçen bir günüm var ama sakin ve yalnız bir gecem de var.

İkinci çocukta ne olacak peki? Hemen cevap veriyorum. Bir bakıcı arayacağım.

Bir de çalışan annelere sormalı! Sordum, soruyorum. Bebeklerini küçücükken bırakmış olmanın vicdan azabıyla yaşadıklarından bahsediyorlar ama çalışmak da onlara iyi geliyormuş. Gelmez mi? Anne olmaktan başka bir işe de yarıyorsun. Ağzında emziği olmayan, 80 cm’den uzun insanların da sana ihtiyaçları olduğunu anlıyorsun. Ekonomiye katkı yapıyorsun bir kere. Anneleri ile aynı şehirde olanların çoğu bakıcıya daha rahat bırakıp işe başlıyorlar. Bunu anladım ben. Belki ben de annemle yakın oturuyor olsam, işe başlardım. Neyse ki evde otururken de bir şeyler yapabileceğimi anlamam çok uzun sürmedi de girişimci-anne kariyerime başladım. İhtiyaçtan doğan SLINGO yine annelik sayesinde ortaya çıktı. Çocukla evden çalışmak bile zormuş yahu. Çünkü iyice bilinçlendi ve ne zaman bilgisayarımı açacak olsam, ‘kapann’ diye yanıma geliyor. Tahammülü yok. Akıl sağlığım hala yerinde. Tek çocuğunu bakıcıya bırakamayan anne olarak, evden çalışmaya çalışıyorum. İkinci çocuk olunca yardımcıya ihtiyacım olacağını bliyorum. Kendimi buna hazırlıyorum. Avuntum, anne evde olacak, bakıcı abla anneye yardım edecek. Anne evden kariyerine devam edecek.

Yani…
Umarım…