Sıkıcı bir insan olmaktan nasıl kurtuluruz?

Herhangi bir şeyin ya kişinin doğasında sıkıcı olmak gibi bir şey yoktur. Ve bu, sanat tarihinin önemli derslerinden biridir. En başarılı sanat eserlerinin çoğunda sıradışı unsurlar bulunmaz. Bu eserler aslında sıradanlığın özel bir bakış açısıyla, alışılmadık bir samimiyet ve deneyime açık bir şekilde yorumlanmasıdır. Danimarkalı ressam Christian Kobke'nin 1883'te Kopenhag'ın banliyölerinde çizdiği şu otları ele alalım: Ancak her büyük sanatçı gibi Kobke de, algısını berrak ve yalın bir şekilde irdeleyip gündelik hayatın sıradan bir unsurunu tablosuna küçük bir başyapıt olarak aktarmış. Sıkıcı bir nehir kıyısı, ağaç ya da çiçek olamayacağı gibi, doğuştan sıkıcı bir insan da olamaz. Özüne dürüstçe, hileden arınmış olarak bakabilen insan, hiçbir zaman sıkıcı değildir. Birine Sıkıcısın! dediğimiz zaman, aslında sadece bize 'o' olmanın nasıl bir şey olduğunu anlatacak cesareti ya da içgörüsü olmayan birini gösteriyoruzdur. Benzer şekilde, cazip bir kişiliğimiz olduğunu göstermenin yolu tutkularımızı, kıskançlıklarımızı, pişmanlıklarımızı, acılarımızı ve hayallerimizi anlatabilmekten geçer. Bu dünyada varoluş hakkında bilgisini artırmaya çalışacak olan herkes, başkalarını da etkileyecek materyali toplamış olur. İlginç insan, başına her zaman ilginç şeyler gelen insan değildir. Dünyayı dolaşmış, önemli devlet adamlarıyla tanışmış ya da önemli organizasyonlarda bulunmuş olması gerekmez. Okkalı tarih, bilim, kültür mevzuları hakkında nutuklar atması hiç gerekmez! Kendini dikkatli ve farkındalığı yüksek bir dinleyici olarak eğitmiş, kalbinin ve aklının sesini doğru dürüst algılayabilen, böylece bize yaşamanın acılı, dramatik, garip yönleri hakkında güven verici açıklamalar yapabilen kişidir... Başkalarının ilgisini çekebilecek en önemli unsurumuzun duygularımız olduğu inancını kaybedersek, sıkıcı bir insana dönüşebiliriz. Çekingenlik ve alışkanlıklardan dolayı; ilgi çekici olabileceğini düşündüğümüz sohbetler yapıp gerçekten ilginç olabilecek paylaşımları bir kenara itiyoruz. Anılarımızı anlatırken görünür detayları vurguluyoruz: Orada kim vardı, ne zaman gittik, hava sıcak mıydı? Ama bu gerçeklerin bize hissettirdiği duygulardan uzak duruyoruz. Suçluluk anı, cinsel çekim anı, aşağılanma, kariyer krizi, gecenin bir vakti gelen garip coşku... Bu ilkel duyguları es geçmemiz, basit bir görmezden gelme değil. 5 yaşındaki çocukların, çoğu 45 yaşındaki insanlardan daha az sıkıcı olması, bu noktada önemli. Bu çocukları ilgi çekici kılan şey, herkesten daha ilginç duygulara sahip olmaları değil; aksine sıradan duygularla sansürsüzce iletişim kurabilmeleri... Bu dünyadaki deneyimsizlikleri, benliklerine sadık oldukları anlamına geliyor. Yani bize babaannesi ya da kardeşi hakkında ne düşündüklerini, dünayı değiştirme planlarını, herkesin sümüklerini ne yapması gerektiğini samimice söyleyebiliyorlar. Çocukluk bitip ergenliğe geçtiğimizde bize hükmetmeye başlayan ve normal görünme çabasına iten uğursuz bir istek sebebiyle sıkıcılaşıyoruz. Ayrıca, hislerimiz hakkında dürüst olsak da, onları gerektiği kadar anlamadığımız için sıkıcı görünebiliyoruz. Bu sebeple, açıklama getirmektense bir his konusunda takıyoruz. Çevremizdekilere başımıza gelen bir durumun ne kadar heyecanlı, berbat ya da güzel olduğunu anlatıyoruz, ama bu hislerin sebebini anlamalarını sağlamak için gereken bir detayı söylemiyoruz. Hayatımızı paylaşmak istemediğimizden değil; bunun nasıl yapılacağını bilmediğimizden dolayı sıkıcılaşıyoruz. Neyse ki ilginç olabilmek, özel bir yetenek gerektirmiyor. Sadece yönelim, dürüstlük ve odaklanma gerektiriyor. 'İlginç' dediğimiz insanlar, ruhumuzun içten içe sosyal etkileşimlerden beklediği şeyi, hayat dediğimiz bu kısa rüyanın başka birinin gözünden nasıl göründüğüne dair ufak, sansürsüz bir bakış açısını bize veren insanlardır. İçimizdeki şaşırtıcı, tuhaf ve yoğun duygular konusunda yalnız olmadığımızı hissettirirler.