Terhisine 25 gün vardı: KorktuÄŸum başıma geldi
02.02.2024 - 11:31 | Son Güncellenme:
Ä°brahim EMÃœL/OSMANÄ°YE (DHA)
Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat’taki deprem felaketinde Osmaniye'de annesi, babası ve kız kardeşinin de olduğu 13 yakınını kaybeden Mahmut Can Yağlıcı (25), Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti'nde (KKTC) vatani görevini sürdürürken terhisine 25 gün kala acı haberi aldı.
KKTC’de, Gazimağusa'da askerlik görevini yapan ve en son ailesini Kayseri’deki acemi birliğinde yemin töreninde gören Mahmut Can Yağlıcı, terhisine 25 gün kala 6 Şubat depreminde yakınlarını kaybetmenin acısını yaşadı. Esenevler Mahallesi İstasyon Caddesi üzerindeki Bilge Sitesi’nde oturan annesi Münevver (50), babası Bülent (60) ve kız kardeşi Kıymet Tanem Yağlıcı’nın (11) da olduğu 13 yakını, enkaz altında kalarak yaşamlarını yitirdi.
'BÄ°NA YERÄ°NDE YOK'
YaÄŸlıcı, askerden izinli olarak Bilge Sitesi’ndeki ailesine ulaÅŸmak için çalışmalara katıldığını belirterek, "Haberi aldığımda herkesi telefonla aradım ulaÅŸamadım. Saat 04.30 civarlarında arkadaşımı arayarak 'Annemi, babamı görüyor musun?' diye sordum. Bana ‘Ne sizinkiler var, ne bizimkiler, bina yerinde yok’ dedi. Ben orada beynimden vurulmuÅŸa döndüm. Sonrasında ömrümden ömür gitti. Askere gitmeden öncesinde dahi hep böyle içim sıkıntılar vardı. Gitmek istemiyordum. Onlara bir ÅŸey olacak, sanki ben onları bir daha göremeyeceÄŸim hissi vardı. KorktuÄŸum başıma geldi. Hemen Osmaniye'ye geldim. AFAD görevlilerine evin oturumunu bildirdim. Ailemi oturma odasında buldular. Babam, annem ve kız kardeÅŸimin üzerine yatmış sarılmış, düşen bütün beton bloklarını tonlarca yükü rahmetli babam sırtlamıştı. Ben bir kez daha anladım ki babam ölürken dahi babalığını yapmış. BildiÄŸim kadarıyla ailemden soyadımı taşıyan bir tek ben kaldım" dedi.Â
'HAYAT MÃœCADELEM BAÅžLAMIÅž OLDU'
Osmaniye Devlet Hastanesi'nde çalışan ve artık anneannesiyle yaşayan Yağlıcı, sözlerini şöyle tamamladı:
“Üçüncü günün sonunda biz ailemizi çıkardık. Defin iÅŸlemlerini gerçekleÅŸtirdik. Bundan sonra benim hayatta tek başına çaresizce savaÅŸmam, çırpınma dönemimdi. Artık bunları söyleyebilirim. Hayat mücadelem baÅŸlamış oldu. Büyük bir acıydı, yaÅŸanması gerekiyormuÅŸ. Bütün ailen varken bir anda her ÅŸeyim yok oldu. Åžimdi öyle bir çaresizlik, öyle bir acı var ki bunu anlatsam da kimse anlayamaz ki ben de anlatamıyorum, tarifi yok çünkü bunun, bir anda bir boÅŸluÄŸa düşmek, bir anda evini, iÅŸini, aileni, her ÅŸeyini kaybetmek. Dünyaya annemden doÄŸmuÅŸ gibi tekrardan rabbimin beni bırakması, bu da benim bir imtihanım. Ä°nsanın ailesi olmadan ailesinin sıcaklığı olmadan aldığı nefes boÄŸazında düğümleniyor. Bu süreçten sonrasında Osmaniye Valimiz Erdinç Yılmaz hiçbir zaman ellerini üzerimden eksik etmedi. Her daim yanımda oldular. EÅŸi, çalışma arkadaÅŸlarıyla sürekli her daim kol kanat gerdiler, aradılar sordular. Beni makamlarına davet ettiler. Kendileri her daim ziyarette bulundular. Bunlardan dolayı hepsine teÅŸekkür ederim."Â
