Son dakika! Savaştan yaşam savaşına: Keşke adım Hayal olsaydı!

Çiğdem Yılmaz / İSTANBUL

İstanbul’un hemen hemen her semtinde dilendirilen Suriyeli çocuklarla karşılaşmak mümkün. Yapılan kurtarma operasyonlarına rağmen hala sokaklarda dilenci çocukların sayısı azımsanmayacak kadar çok. Soğuk ve yağmurlu havaya rağmen birçoğunun ayağında ayakkabı bile yok. İnsanın içine işleyen soğuğa yalın ayak dilenen çocukların hikayeleri de benzer.

Eminönü Yeraltı Çarşısı’nın girişinde çıplak ayakla dilenen 11 yaşındaki kız çocuğu E. A., kendisine para vermeleri için gelen geçenle temas kurmaya çalışıyor. Yanına yaklaştığımızda gülen gözlerle ilk sorusu; ‘Abla para verecek misin?’ oluyor. Suriye’den gelmiş ama ne zaman geldiğini bilmiyor. 4 kardeşlermiş. 3. sınıfa gidiyormuş. Kardeşlerinin de okula gittiğini anlatan A., “Babamız yok. Babamı hiç görmedim. Annem babamın hapiste olduğunu söylüyor. Küçükpazar’da oturuyoruz. Annem evde kalıyor. Ben ve kardeşim sabah geliyoruz, akşam gidiyoruz. Parayı anneme veriyoruz. Çok soğuk havalarda çalışmak istemiyorum” diyor.

Mecburum

Aynı bölgede dilen çocuklardan 15 yaşındaki M.M. adlı erkek çocuğu da babası 5 yıl önce Suriye’de ölünce Türkiye’ye geldiklerini anlatıyor; “3 kardeşiz, diğerleri benden küçük. Ev kira, iş yok. Annem çalışmıyor. Ben de mecbur dileniyorum. Günlük 60 TL kazanıyorum. İş için belediye de gittim, ‘İş yok’ dediler. Burada da zabıtalar izin vermiyor. Bir defa yakalayıp Pendik’e götürdüler, sonra yine bıraktılar.”

‘Hayal kurunca mutlu oluyorum’

Dilenen 13 yaşındaki kız çocuğu S.M. de Suriye’nin Halep şehrinde 5 yıl önce Türkiye’ye gelmiş. Ayağındaki terlik ve ince kazağıyla üşüdüğü her halinden belli olan S., kendisini Hayal olarak tanıtıyor. Hayal, hayallere daldığında kullandığı ismiymiş; “İsimim keşke Hayal olsaydı. Çünkü annem bana hep çok hayal kurduğumu söylüyor ve ben hayal kurmayı çok seviyorum. Hayal kurunca mutlu oluyorum. Buraya her gün çalışmaya geliyoruz, zor değil alıştık. Kazandığımı anneme veriyorum. Sadece çok soğuk. Kendi ailelerimiz gönderiyor.”

Böyle ısınıyorlardı

Eminönü’nde dilencilik yapan ve arkadaş olduklarını söyleyen iki erkek çocuğu da yaktıkları kartonlarla ısınmaya çalışıyordu. Yanlarına yaklaştığımızda konuşmak istemediklerini söylediler. Fazla ısrar etmedik. Bir süre sonra çocuklardan biri ateşin başında ayrıldı. Yalnız kalanın yanına gidip tekrar konuşmayı denediğimizde de bu kez anlatmaya başladı. O da diğer çocuklar gibi Suriye’den gelmişti. 14 yaşında olduğunu söylese de ismini söylemek istemedi. Evde sadece babasının çalıştığını ancak pandemide babasının da işsiz kaldığını söyledi. Konuşmamız devam ederken zabıta görevlilerinin kendisine doğru geldiğini görünce, oturduğu kartonu eline alıp çıplak ayaklarıyla bulunduğu yerden uzaklaştı.

‘Polis olmak istiyorum’

Dilenen çocuklardan biriyle konuşurken, aynı yaşlarda 4 çocuk daha yanıma geldi. İçlerinden biri de konuşmak istedi. 13 yaşındaki erkek çocuğu A.C.’nin ilk ayakları dikkatimi çekiyor. ‘Buz gibi’ denilebilecek hava çıplak öylece karşımda duran A.C. ilk sorduğum soru, ‘Ayakların böyle üşümüyor mu?’ oldu. ama alışık olduğunu söyledi. 6. sınıfa gittiğini söyleyen A.C. de Suriyeliydi. Suriye’den hangi tarihte geldiğini hatırlamadığını söyleyen. A.C. “Biz de böyle para kazanmaya çalışıyoruz. Her zaman da herkes para vermiyor. Burada verdikleri parayı babama veriyorum. Babam da lokantada çalışıyor. Ben okuyup polis olmak istiyorum. Paramız çok olursa da Almanya’ya gideceğiz, orada amcamlar var” diye konuştu.

88 çocuk kurtarıldı

İstanbul Emniyet Müdürlüğü Çocuk Şube ekipleri son 3 yılda çoğu Suriye uyruklu 1135 çocuğun dilendirildiğini ya da mendil,su satmak zorunda bırakıldığını tespit etti. Emniyet güçleri yaptıkları çalışmayla bu çocukların 88’inin çetelerin zorlamasıyla dilendirildiğini ortaya çıkardı ve bu çocukları çetelerin elinden kurtardı.

Fotoğraflar: Ünal Çam Milliyet