12 Mart'ın gizli tarihi - İSTİHBARATÇININ DOLABINDAN ÇIKAN FİŞLEME BELGELERİ

Fırtınalı günlerin yaşandığı 12 Mart sürecinde anlaşılıyor ki, Milli İstihbarat Teşkilatı (MİT) kapsamlı bir izleme ve çalışma yapmış. Türkiye’de solda ve sağda hangi gruplar var, liderleri, hedefleri ve destekçileri kimler? MİT Müsteşarı Fuat Doğu’nun belgeleri arasında bulunan detaylı şemaya göre, 1971’e gelirken Türkiye’de etkili beş sol çevre var. Bunlar, Soyyalist Devrim Stratejisi, Milli Demokratik Devrim Stratejisi, Ant Çevresi, Sosyalist Çevresi ile Devrim Çevresi... Şemada ’Sosyalist Devrim Stratejisi’ şöyle tanımlanıyor:
Sosyalist Devrim Stratejisi: TİP (Türkiye İşçi Partisi), Sosyalist Kürtçüler Grubu, Sendikacılar Grubu ve Bağımsız Türkiye Sosyalizmi olarak dörde ayrılıyor. TİP’in liderleri Behice Boran, Nahit Sargın, Sadun Aren, Sait Çiltaş ve Şaban Erik. Proletaryanın müttefikleri ile Kürtlerin siyasal ortak mücadelesini yapan bu grubun amacı sosyalizmi inşa etmek. Çeşitli yayın organlarına sahip ve Sosyalist Gençlik Örgütü, DİSK, Doğu Devrimci Kültür Ocakları, Bizim Radyo ve TKP Türkiye Komünist Partisi tarafından destekleniyor.
MİT’in ‘Türkiye’deki Aşırı Sol Gruplar’ şeması ise aşağıdaki gibi:

Şemanın diğer ayrıntılarında Ant Çevresi’nin liderleri olarak Doğan Özgüden, Sosyalist Çevresi’nin liderleri olarak da Dr. Hikmet Kıvılcımlı, Suat Şükrü Kundakçı, Osman Sercan, İsmet Sungurbey, Nejat Tözge ve Hidayet Kaya gösteriliyor. Devrim Çevresi grubunda ise tanıdık isimler var: Doğan Avcıoğlu, Cemal Reşit Eyüboğlu, İlhami Soysal, İlhan Selçuk, Uluç Gürkan ve Uğur Mumcu.

12 Mart öncesi ve sonrasında Toplum Polisleri, sokaklarda kimlik tespiti ve üst aramaları yapıyordu.

‘NURCULAR KOMÜNİZM KARŞITI’
MİT’in 1971’deki tespitlerinde Türkiye’nin o dönemdeki sağ grupların geniş bir değerlendirmesi de bulunuyor. “Teokratik Devlet Düzeni Savunucuları” başlıklı bölümde yer alan değişik fraksiyondaki grupların amaçlarının ülkede şer’i bir devlet kurmak ve hilafet müessesesi altında bütün İslam ülkelerini birleştirerek İslam birliliğini gerçekleştirmek olduğu belirtiliyor. Peki, bundan 42 yıl önce devlet bu grupları nasıl sınıflandırmış, liderleri kimler, hangi görüşleri temsil ediyorlar ve destekçileri kimler?
“Tarikatlar” olarak tanımlanan tablonun ilk sırasında Nurculuk var.
Liderleri Bekir Berk, Hüsrev Altınbaşak, Salih Özcan, Mehmet Kırkıncı, Müslim Selçuk, Mehmet Kayalar ve Mehmet Kutlular. Şemada, Nurculuk konusunda şu notlar yer alıyor:
“Uzun vadede medrese çalışmaları ve Risale-i Nur neşriyatı ile tabanda İslami esasları benimsemiş bir kitle yaratmak ve bu potansiyel gücün desteği ile demokratik yollarla teokratik devlet düzeni kurmak.
Yapılan propaganda ve telkinlerde... İslamiyet’e aykırı Atatürk inkılaplarına sadık kalmanın putperestlik olduğu... Devletin laik prensipleri ile halkı dinsizliğe teşvik ettiği ve bu nizamın ahlaksızlık yarattığı...
Nurculuğun kesinlikle komünizm karşıtı olduğu gibi temaları sistemli bir şekilde işlemek. Faaliyet sahaları: Medrese çalışmaları ile mütedeyyin halk topluluklarına... Okullara... Parlamentoya... Orduya... Devlet dairelerine hulul (içine girmek, içine sızmak) etmek.
MİT’in diğer tarikatlar ile ilgili değerlendirmeleri ise şöyle:
Süleymancılık:
- Liderleri: Kemal Kaçar, Hilmi Türkmen, Seyfettin Alkan, Hasan Arıkan, Nihat Tarhan, Hüseyin kaplan.
- Fikriyatı: Kur’an kurslarında Süleymancılık umdeleri ile yetiştirdikleri genç nesil yardımıyla siyasi iktidarı derhal ve şiddete başvurarak ele geçirmek ve teokratik devlet düzenini kurmak.
Bu gayeyi gerçekleştirmek için: Şeriatı tatbik etmeyen hükümete itaat ve itibar edilmez. Halife olmayan bir memlekette Cuma namazı kılınmaz. Süleymancı olmayana Müslüman denilmez gibi sloganları yaymak.
- Faaliyet sahaları: Bütün yurt sathında açılan müsaadeli veya müsaadesiz Kur’an kursları.
Nakşibendilik:
- Liderleri: Sami Ramazanoğlu, Mehmet Kotku, Dursun Aksoy, Tahir Büyükkörükçü. Fikriyatı: Dergah olarak vasıflandırılan liderlerinin evinde yapılan gizli toplantılarda İslamiyet’in ancak Şer-i kanunların hakim olduğu bir memlekette istenilen seviyeye çıkarılabileceği, bu bakımdan teokratik devlet düzeninin şart olduğu fikrini işlemek.
- Faaliyet sahaları: Cahil ve koyu mutaassıp halk kitleleri.
Diğer tarikatlar:
Kemal Pilavoğlu (Ticanilik), Abdurrahman Balu (Ticanilik), İsmail Emre (Biberilik), Şevket Kutan (Biberilik), Hakkı İbrahim Hakkıoğlu (Kadirilik), Selahattin Ceylani (Kadirilik). (Bu tarikatlar, mevcut düzeni yıkıcı aktif bir faaliyete girişmemekte mistik bir dini inanış içinde kalarak irticai çevreye yan tesirle katkıda bulunmaktadır.)

12 Mart 1971 öncesi Milli Nizam Partisi lideri olan Erbakan da fişlenmişti.

ERBAKAN ‘ZARARLI’ LİSTESİNDE
MİT’in raporunda teokratik devlet düzeni savunucusu olarak gösterilen siyasi parti ise Milli Nizam Partisi. Liderleri Necmettin Erbakan, Hüsamettin Akmumcu, Hasan Aksay, Ahmet Tevfik Paksu, Hasan Tahsin Armutçoğlu. Erbakan başkanlığındaki Milli Nizam Partisi için şu notlar düşülmüş:
- Fikriyatı: Demokratik yollarla şer’i devlet düzeni kurmak. Sloganları: Hak geldi batıl zail oldu. Ehveni şer yok hayrın ta kendisi var. Ne komünist ne mason, Milli Nizam ilk ve son. Ne locada ne solda, hak yoldayız hak yolda.
- Faaliyet sahaları: Mütedeyyin ve cahil halk kitleleri. Sağ eğilimli kuruluşlar. Sağ eğilimli orta ve yüksek tahsil gençliği.
Teokratik devleti savunanların diğerleri ise MİT’e göre yurt içinde Mücadele Birliği, İlim Yayma Cemiyeti, Komünizmle Mücadele Derneği, yurtdışı ise Rabıta-Tül Alem-i İslam ile Hizb-üt Tahrir.
İstihbarat, o dönemde bugünkü MHP’yi ise aşırı milliyetçi gruplar kategorisine sokmuş. Aşırı milliyetçi grupta siyasi parti olarak MHP’yi gösteren MİT, Alparslan Türkeş önderliğindeki partinin ana amacının 9 ışık görüşlerini gençlik ve halk kitlelerine yaymak olarak değerlendirmiş. Ülkü Ocakları, Genç Ülkücüler Teşkilatı da aşırı milliyetçi cemiyetler olarak tanımlanmış.

YARIN:
- ODTÜ EYLEMLERİ: BARDAĞI TAŞIRAN SON DAMLA,
- MİT ORDUYA SIZDI,
- DEV-GENÇ EYLEMLERİ NASIL RAPOR EDİLDİ?