Göz açıp kapama mesafesinde yaşam

Elinizde tuttuğunuz gazete, 25 yıl önce Gaziosmanpaşa Bulvarı Cezayirli İş Merkezi’nin zemin katında basılmış ilk kez.
Milliyet Ege, muhteşem ekip, unutulmaz lider, Nurettin Tekindor ile harika çalışma arkadaşları, Önder Özçorlu, Işık Teoman, Elvan Fevzioğlu, Hakan Tartan, Mustafa Balbay, Bülent Ulukan, M. Ali Okumuş ve de bu değerli bilgileri bana aktaran doğayen spor yazarı Tayyar Özdemir.
25 yıllık hikayenin önü budur.
Arkası 25 yıl sonra yani şimdi.
Şimdiye de gelemiyorum.
Geriye dönmeden yazı ilerlemiyor.
Yıl 1984. Ege Yıldız’da Mashar Zorlu, oğulları Kemal ve Nafiz Zorlu ile çalışıyorum.
Yoğunum, işim çok.
Tayyar Özdemir geldi bir gün iş yerime.
“Cumhuriyet Gazetesi futbol yorumcusu arıyor. Hadi gidelim, bitirelim şu işi” dedi.
Tüm direnmelerime karşın bir biçimde sürükleyerek götürdü Cumhuriyet’e.
Uzatmayalım başladık.
Hafta sonları Alsancak Stadı basın tribünü.
Harika insanlar fuarı gibi bir yer.
Çok sevdim orayı.
Hep sevdim.
Hep özledim.
Yaşam uzun falan değil.
İşin orası hikaye.
Göz açıp kapama mesafesinde yaşam.
Cumhuriyet’le yılları tükettik, kısa süre Egeli Sabah ve bir gün bir telefon.
Bülent Zarif Beyefendi.
Milliyet Ege’nin o süreçteki temsilcisi.
Geldik başladık.
Sonra kısa bir süre daha Egeli Sabah.
Tekrar döndük eski köye.
13 yıl profesyonel futbol oynadım.
30 yıl kadar iş yaşamımın içindeydim.
Tayyar Özdemir’e, “Yapamam. Benim yakamı bırak” dedim.
Futbol yorumculuğum, 37 yıldır sürüyor.
Hayret bir şey.
Bir 37 yıl daha sürmesi elbette doğa yasasına aykırı.
Bir miktar alçakgönüllü olmam lazım.
İşin kendisinden çok birlikte olduğum, yaşamı paylaştığım insanları sevdim, hala sevmeyi sürdürüyorum.
Gençliğin enerjisini kıskanıyorum.
O eksikliği deneyimle eşitleme kaygısı ile dengeleme arayışındayım.
Bitirirken şöyle demek zorundayım, “Sevgili Tayyar Özdemir, iyi ki beni çektin bu harika evrenin içine. Umarım 25 yıllar birbirlerine eklemlenerek daha da büyür, çoğalır Milliyet Ege. Sevgiyle kalın.”