Anımsanmak unutulmak

"Çoğu insan zekaya inanır. Ben inanmıyorum. Bizi birbirimizden ayıran emektir" Aziz Sancar

Bir sonbahar sabahı. Gün kendi hızında ışıldıyor. Kışkırtıcı bir serinlik. Ağaç yapraklarında birikmiş damlalar. Yüksek ağaçların oluşturduğu gölgelik. Doğa yaşamı sevdiriyor. İnsanlar spor giysileri içinde koşu yolunda yürüyor, koşuyor. Kültürpark (Fuar) sporseverlerin buluşma yeri. Kahramanlar Mahallesi Muhtarı Mithat Kent ile yoldaşları orta ritimlerindeki koşularında. Bir yandan da biri ötekinin önüne geçme fiyakası içindeyken öte yandan büyük olasılıkla yarısı atmasyon birbirlerine takılmalarını sürdürüyorlar.

Mevsim sonbahar. Koşucular da öyle. Biten baharlarının ardından sonbaharı koşuyorlar. Güçlü adımlarını koruyabilmek isteğiyle... Üç ya da dört tur. Fazla abartmamak gerek. Günlerden cumartesi ya da pazar. Evlerde kahvaltı sofraları hazırlanıyor. Eksik malzeme, koşu sonrası alınıp gelinecek gevrekler. Herkes kendi fırınına yöneliyor. Benimki Alsancak 1466 Sokak. Saint Joseph Lisesi’nin yakınında. Gevrekçi Zeynel Usta (Ergin). Ne güzel ne sevecen ne verici insandı Zeynel Abi. Bazen takılırdım, “Abi koşuya giderken aceleden simit paralarını evde unutmuşum”. Gülümserdi. Yutmazdı yalanı da ama eksik etmezdi sözünü, “Yürü git. Senden para isteyen mi var? Afiyet olsun, evdekilere selam söyle”. Geçenlerde 9 Eylül Gazetesi’nden okudum haberi. Konak Belediyesi, Alsancak 1466 Sokak’a Zeynel Abi’nin adını vermiş. Ve de çok iyi etmiş. Okudum. Duygularım köpüklendi. Ve de Ahmet Muhip Dıranas’ın ‘Fahriye Abla’ şiirinden mırıldandım spontane.

‘Öyle girdin ki gönül kapımdan içeri,
Gölge gibi gezdim peşinde adım adım
Kenar mahallelerde hep seni aradım
Ben ki sensiz bir anı bile yaşamadım
Kalbimin köşesinde kurduğun tahtınla
Ne muhteşem kadındın sen Fahriye Abla’

Evet ne muhteşem adamdın sen Zeynel Abi! Unutulmadın, özleniyorsun cumartesi-pazar kahvaltılarının kalabalık kahvaltılarında.

***

Alsancak Kıbrıs Şehitleri Caddesi’nin isim değişikliğinden önceki adı, ‘Mesudiye Caddesi’dir. Ve caddenin o isminde doğup da yaşayan insan sayısı günümüzde iki elimizin 10 parmağını geçmez. O 10 parmağın üçlüsü de Nail, Ayhan, Ayfer Elmastaşoğlu kardeşlerdir. Üç kardeş de siyah beyaz Altay formasıyla adım attılar futbol dünyasına. Bu aşamada üç kardeşten sadece biri Altay formasından başka formayı (milli forma dışında) kuşanmadı, giymedi. Üstüne bir de futbol sonrası teknik adamlık görevini yine Altay’da üstlendi. Yıllarca takım kaptanlığını yaptı. Yenilenen sözleşmelerini imzalarken sözleşme üzerinde yazılı rakamlara bakmayı kendine yakıştıramadı. Ayfer Elmastaşoğlu süzme, rafine bir İzmirli, Büyük Altaylı. Gemilerde, parklarda, caddelerde, sokaklarda, antik yapılarda yitirdikten sonra yaşatılan sevdiğiniz güzel insanların isimleri var. Bir kez yazdım. Yaprak kıpırdamadı. Bir kez daha yazıyorum sayın ve de sevgili İzmir’i yönetenler; Ayfer Elmastaşoğlu’nun sonsuza dek isminin yaşatılacağı yer seçiminde mi zorlanıyorsunuz? Ya da sevgili insana böyle bir onurlandırmayı uygun bulmuyor musunuz?

Futbol adamlarının sevdiğim bir sloganı vardır, “İnsanlar yaşarken anılmalıdır”.

Esen kalın aydınlık günler.

Bir kenara yazın, bulunsun

Her şey ritmini kaybetmeye başlayınca çöker. (Miyamoto Musashi)

-Başarımı, hiçbir zaman mazeret göstermemiş ve mazeret kabul etmemiş olmama borçluyum. (Florence Nightingale)

Bugün mutlu ol; çünkü kimse senin üzgün olmanı umursamıyor. (Peyami Safa)

Affetmek geçmişi değiştirmez. Ama geleceğin önünü açar. (Paul Boese)

-Sağlık hesabınla banka hesabın aynı şeydir. Hesaba ne kadar yatırırsan o kadar çekebilirsin. Egzersiz kral, beslenme kraliçedir. İkisi bir araya gelince krallığın olur. (Jack LaLanne-Fitness Uzmanı)

Ağaçlar, sonbahara hazırlanıyor

Bu şehir o eski İstanbul mudur?

Karanlıkta bulutlar parçalanıyor

Sokak lambaları birden yanıyor

Kaldırımlarda yağmur kokusu

Ben sana mecburum sen yoksun.

(Attilâ İlhan)