Bebeğinizden mektup var!

Bugün 1 yaşıma bastım. Beni beyaz önlüklü bir amcaya götürdü annemle babam sarıp sarmalayıp. O amcayı hatırlıyorum, özellikle hasta olduğum zamanlardan. Bugün orda ne yaşandı, ne oldu bilemiyorum ama eve gelince annem bana meme vermedi. Zaten her acıktığımda hep o kolundaki saate bakar dururdu bugüne dek. Bazen merak ederdim, benim acıkmamla saatin ne alakası var diye. Ama bugün saate de bakmıyor. Kucağında hoplatıyor, garip hareketler yapıp gülüyor. Bana bir şeyler söylüyor. Ne olduğunu anlamıyorum, tek bildiğim karnımdaki açlık hissi. Elimle göğsünü tutuyorum, meme demeye çalışıyorum. Ağlıyorum, ağlıyorum, kimse beni duymuyor. Sonunda yorgunluktan uyuyakaldım.

Uyandığımda annem gülerek beni kucağına aldı ve yüksek bir şeyin içine oturtup bağladı. O şeyi hiç sevmiyorum, ne zaman içine oturtsalar, garip tadı olan bir şeyi dilimin üstüne değen uzun saplı bir aletle ağzıma sokmaya çalışıyorlar. İstemediğimi niye bir türlü anlamıyorlar? Yüzümü çeviriyorum, ağzımı kapıyorum, ama yine de beni dinlemiyorlar. Bugün annem hiç meme vermedi bana. Öylesine açım ki. O şeyden birkaç kaşık aldım ağzıma. Ama istemiyorum artık. Hala ısrar ediyorlar. Bir ara, babam eliyle bir oyun oynarken dalmışım ağzım açılmış, annem bir şekilde sokmuş o şeyi. Ama yutamadım, ağzımda geveledim durdum. Annem yutayım diye işaret edip duruyor ama yutamıyorum. Çok yorgunum, uyuyakaldım.

Uyandım ve yine ağlıyorum. Annem yine meme vermedi. Çok acı çekiyorum. Neden kendileri o büyük masada yemek yerken elime verdikleri şekilleri ve tatları çok eğlenceli şeyleri denetmiyorlar artık? Neden kimse bir şey söylemiyor? Artık çok yorgunum, annemin ağzıma soktuğu o şeyleri yedim. Sonra kustum. Annem beni yine o amcaya götürdü. Şimdi tadı daha da kötü adına ilaç dedikleri şeyler veriyorlar. Artık annem benimle oynamıyor. Bütün gün o garip sandalyedeyim; hatta parka bile gitsek salıncaktayken annem ağzıma bir şeyler sokmaya çalışıyor.

Artık ağlamıyorum.