Buraya kadar

25. dakikaydı. Efes’in oturan beşi Kaya (A Milli), Ender (A Milli), Ömer Onan (A Milli), Asım (A Milli) ve Marcus Brown idi. Anlayana yukardakiler bile sazsa eğer, ya da azsa... O zaman Efesli Valentin, ki, onu oynarken gören yok. (Belki Valentine’s Day’de) O hiç oynamayan Valentin’i bırakın, Valentinimsi biri bile Galatasaray’da yok. Valentin’den Arda’ya geçelim. Arda’ya "Sana Efes’te yer yok" denmiş, Galatasaray’a verilmiş. Mesela o Arda’nın rüyalarında hep oynadığı maç, bence bu maç olmalıydı. Peki o Arda, rüyalarında oynadığı (Oynadıysa eğer) Efes’e karşı sahada böyle mi olmalıydı? Arda’dan Kambala’ya... Kambala’sı olan kazanacaktı. Galatasaray’da Kambala yoktu. Peki Kambalamsı var mıydı? O da yoktu ki. Kambalamsı oyuncusu yoktu da, Brown’ımsı, Kaya’msı, Kerem’si vesaire, hatta Ender’imsi oyuncusu var mıydı Galatasaray’ın, o da yoktu. Muratcan, Arda, yanlarında ikinci sınıf üç Amerikalı’yla ilk beş. Geri kalanlarıyla da o Efes’in yukarıdaki oturan beşiyle eşleş.
Peki Efes’te olmayıp, Galatasaray’da olanlar yok muydu? Vardı tabii. Bu seyirciyi Abdi İpekçi’ye getiren de onlardı zaten. Efes’in Yalçın Granit’i yoktu. Abileri de, seyircisi de, bu çapta bir organizasyonu da, kısaca arka bahçesi yoktu. Yukarıdakilerle açıkça buraya kadar işte. Daha açık, hatta açık saçıkça Efes’e, Ülker’e kadar işte.
İki takımlı ligimizin daha kötüsü, İsrail’in tek takımlı ligi. Ya da Maccabili ligi. Efes, Ülker ve diğerleri. Diğerlerinden Galatasaray’ı ayıran bu sene yeniden yapılanmaları.
Yalçın Granit ile bağlayalım. Cep telefonu sevmeyen Granit, beni cebinden aradığında "Hayrola" demiştim. "Artık böyle" demişti Granit, "Cepleşeceğiz. Florya’daki odamızda telefon da yok da". Yapılanmanın ilk günlerindeki zorlukları böyle kendi özgü mizahi veya kara mizahi bir şekilde anlatıyordu belki de. Evet, Galatasaraylı sabredecek...