Yaradan’a yaklaşmak için bir fırsat olan oruç, namaz ve zekat ile elde edilen değerler tüm yıla yayıldığı takdirde, Yaradan o kulunu gül suyu ile sürekli donatır.
Hicri takvime göre bir yıl Muharrem ayı ile başlar; Zilhicce ayı ile son bulur. On iki ay sırasıyla Muharrem, Sefer, Rebiülevvel, Rebiülahir, Cemaziyelevvel, Cemaziyülahir, Recep, Şaban, Ramazan, Şevval, Zilkade ve Zilhicce. Bu aylar içerisinde Kuran-ı Kerim’in Yaradan tarafından Hz. Peygamber’e (sav) indirilmeye başlandığı an olması münasabetiyle Ramazan ayı önem arz eder. Öte yandan kul olan insanın, Yaradan’a nefsini bilerek daha da yaklaşabilmesi için oruç ibadetinin Ramazan ayına dahil edilmesi münasabetiyle mübarek sıfatı ile işaret edilir.
Hz. Peygamber her yıl Ramazan ayının son on günü cemaatten uzaklaşarak tek başına sessizliğe çekilirdi. Sessizliğin kazandırdığı sükunet, mekansal genişliğin kazandırdığı huzur ile bismillah, şükrülllah, hamdullah demenin manevi gıdalarıyla ruhunu beslerdi. Ruh ne kadar maneviyatla beslenirse, gün boyu aç bırakılan beden o denli terbiye edilir. Bedenin istek ve arzularına karşı ruhun Yaradan’a olan hasretine yönelik feryadı, sessizliğin kendine mahsus nağmeleriyle göklerde yankı bulur. Tıpkı gül olan Yaradan’ın yanı başından ayrılmayan bülbülün melodileri gibi.
Kadir Gecesi gibi yaşanmalı
Hz. Peygamber’in Ramazan ayının son on günü için uyguladığı bu terk hali daha sonraları “Sünnet-i ibadet” olarak kimi insanlar tarafından devam ettirilmiştir. Oruç vasıtasıyla namazı daha da taçlandırmanın bir vesilesi olan itikaf günümüzde çoğunlukla sufi meşrepli insanlar tarafından devam ettirilmektedir. Temel maksat Ramazan ayının son on gününde saklı olan Kadir Gecesi’ni sessiz ve derin bir ibadet haliyle ıskalamadan yaşayabilmektir. Bin aydan daha kıymetli olarak işaret edilerek önemi adeta binlerce defa vurgulanan Kadir Gecesi, Ramazan ayının 27. günü olarak genel olarak belirlenmiştir. Lakin bu kesin değildir. Kesin olan son on gün içerisinde saklı olmasıdır. Gerçekte Ramazan ayının her günü Kadir Gecesi gibi yaşanmalıdır. Öte yandan dua etmekle birlikte kutsamayı da öğrenmek için dua ve ibadet eden insan, Ramazan ayı içerisinde Yaradan’a ve kendisine verdiği sözleri tüm yıl boyunca tutmak, devam ettirmek durumunda olmalıdır. Zamana ve mekana sığdırılan bir ibadet şekli olmaktan öteye gidemez. Sınırsız ve sonsuz olan Yaradan’a yaklaşmak için bir fırsat olan oruç, namaz ve zekat ile elde edilen değerler tüm yıla yayıldığı takdirde, Yaradan o kulunu gül suyu ile sürekli donatır. Hal ve hareketleriyle etrafa gül kokusu yayanlar ile arada sırada gül kokusu dağıtanlar arasında önemli bir fark vardır elbette.
İtikaf süresi içerisinde kulluğunu yeniden yeniye hatırlamak ve yaşamak istek ve çabası içerisinde olan kişi on gün boyunca hiç kimseyle konuşmaz, sahur ve iftarını her geçen gün bir öncekine göre daha az nimetle açar, terbiye eder. Bu zaman boyunca kendisini ibadet ve ilim vasıtasıyla dinler; etraftan gelen sesleri duyar. Keza kul, kendisini dinleyen, etraftan gelen sesleri de duyandır. Sufi itikaf ehlidir, mistikler ise çile erbabıdır. Çile terk-i terk ve terk-i dünyadır. Eş deyişle toplumdan kopmaktır. Toplumdan kopma pahasına elde edilen bir değerin değeri çok kısa sürelidir. Süreklilik toplumun içerisinde kalarak nefsini kontrol edebilen ve bununla paralel olarak da ruhunu olgunlaştırabilendedir. Çile şerde pasiflik kazandırır, itikaf ise hayırda aktiflik tacı taktırır. Çileciler bedenlerine eziyet etmekten geri durmazlar, sufiler ise bedeni kontrol halinde besleyerek onu iyice terbiye ederler. Bedenin ihtiyaçlarını vermemek bedene zülumdur; bedenin ne istediğini değil, neye ihtiyacı olduğunu bilerek bedene onu vermek ise sıhhat, sağlıktır. Çileciler bedene eziyet ederek bedenin canını sıkar, çıkarırlar; sufiler ise bedeni kontrol altına alarak bedene can suyu verirler, bedeni can lokması ile beslerler. Can denen bu beden bostanını marifet suyu ile sulayanlar Ramazan’ın son on günü Mekke’de gözyaşı dökenlerdir elbette. Selam olsun Ramazan umresinde olan dostlara...