Bir insan ruh ve bedenden ibarettir. Ruh; Yaradan’dan gelip Yaradan’a dönerken topraktan kaynağını alan beden içerisinde yine Yaradan’ın ezelden belirlediği bir zaman içerisinde kalır ki, buna yaşam, hayat süresi denir. Ruhun beden içerisinde geçirdiği dünya adı verilen yer “cennet bahçesidir”. Yaradan’ın şefkat ve merhamet göstergesi olan anneler cennet bahçesinin gülleridir; babalar ise her bir evladın koca çınarlarıdır. Nitekim annelerimizi koklamaya doyamayız, babalarımızın gölgesinden uzaklaşmak istemeyiz.
Nereden gelip nereye gideceğini bilen ve bulabilen herkes başta anne, baba, kardeş olmak üzere onların kıymetini bilir. Ailenin kıymetini olması gerektiği gibi bilenler elbette tüm insanlığın kıymetini de biçer. Ruhsal olarak ezel meclisini hatırlayanlar buluşurlar; anne-oğul, baba-kız, dost-arkadaş veya can-kardeş ilişkileriyle. Bir olan Yaradan’dan geldiklerini hatırlayamayanlar ise sadece tanışırlar ve bu sığ tanışıklık onları birbirlerinden uzaklaştırır. Hatırlayanlar hatır sahibi erlerdir ve birbirlerini birbirlerine hikaye ederler; hatırlayamayanlar ise vefasız oldukları için birbirlerinden sürekli şikayet ederler.
Vuslat pehlivanları
Hikaye ehli olabilmek için anneleri bol bol koklayarak onlara hürmet ve hizmet etmek gereklidir. Yaradan’ın nur kokusunu alabileceğimiz en yakın adres annelerin ellleri, ayakları, gül yüzleridir. Her kim anne ve babadan başlayarak tüm insanlığın önünde tevazu ile yol alırsa Yaradan onun yolunu aydınlatır. Yolunun aydınlık olmasını sağlayan yolcu yaşamı boyunca herkes ve her şeyin kadir, kıymetini bilir. Nitekim yaşarken insanlar insanların kıymetini bilmelidirler; eş deyişle yaşarken tevazu, saygı, hoşgörü, cömertlik vasıflarıyla birbirimizin kıymetini bilirsek Yaradan ile vuslatı gerçekleştirmiş oluruz. Her kim tüm yaratılmışlarla doğrudan doğruya sağlıklı bir ilişki kuramamışsa o kişi Yaradan’dan uzaklaşmış, ayrı kalmış demektir.
Bir şeyin varlığını isim ve sıfatları ile bilmek ayrıdır, o şeyin mahiyetini yaşamak ise apayrı bir şeydir. Anne, baba, kardeşten başlayarak herkesi dost olarak görebilen ve bunu gösterebilenler vuslat pehlivanlarıdır.
İnsanlığa hizmet edenler elbette Yaradan’ın himmetine vasıl olurlar. Melamet yolunda Yaradan’dan Yaradan’a doğru yol alan yolcu iyiden iyiye bilir ki sevenler birbirlerine hasret bırakılmazlar. Yol ehli er kişi başta şefkat ve merhametin kaynağı annesinin değerini bilmekten öte annesine bütünüyle değer göstermişse, bunu her an gören Yaradan bu anne-evlat sıfatlarıyla beliren sevgilileri ahirette de birbirlerinden elbette ayırmaz; dost bahçesinin tüm bireylerinden de bu er kişiyi mahrum etmez. Ağlayanların değil, gülenlerin bahçesini vuslat çeşmesi sular. Keza ayrılık korkusu ile gözlerden akan yaş ile kavuşma sevinci ile göz pınarlarından akan yaşların tadı farklıdır. Kıymet bilemeyenler kıymetli can ve dostlarını kaybettikleri anda keşke ve mahcubiyet kaynaklı yaşlar dökerler. Kıymet bilen dost bahçesinin her bir gülü ise birbirlerini güle güle diyerek Yaradan’a doğru uğurlarlar..
