Çok fazla vaktimiz yok, yarın Fransa ile çeyrek final maçına çıkacağız. Turnuvayı az oyuncu ile oynama dezavantajımız var. Bizden önce oynayan İspanya ve Sırbistan’ın galibiyeti, aslında dinlenme fırsatı anlamına gelmişti, ne de olsa yerimiz belliydi. Ergin Ataman da kısmen bu düşüncede olsa gerek, maça Melih ve Furkan ile girdi. İlk çeyrekte yumuşak savunmamız dışında işler fena da gitmedi. Ancak kilit isimler Cedi ile Ali oldu. Onlar ne zaman dinlenmeye kalksa, İzlanda hemen bizi yakalamayı bildi.
Çünkü Ali kenara geldiğinde, onun görevini yapanlar gerçek oyun kurucu değildi! Kartal vardı kenarda ama hocası ona bu turnuvada hiç güvenmedi. Tıpkı Furkan Korkmaz gibi. Sezon içinde genç oyunculardan söz açılmışken ‘Cedi ve Furkan olsa ben de oynatırım’ demişti tecrübeli çalıştırıcı ama ona İzlanda maçında bile süre vermedi. Tamam kazanmak istiyor elbette ama belki ‘Nasıl olsa 4 olduk’ rahatlığıyla maça çıkan, savunmaya hiç takılmayan oyuncular yerine, kendilerini göstermek isteyenlerle oynansa maç daha kolay geçerdi. En fazla bu kadar zorlanır, yine ‘uzatmada’ kazanırdık. Hatta belki de yağmur gibi üçlük atan takıma karşı son 7 saniye3 sayı öndeyken faul yapmayı başarır, maçı hiç uzatmazdık! Böylelikle yarın Fransa ile oynayacağımız kader maçından önce as oyuncularımızı 40 dakikaya yakın sahada tutmazdık!
Muhtemelen dünkü maçın ardından İzlanda’nın müthiş üç sayı yüzdesini konuşacağız. Ancak kaybettiğimiz İspanya ve Sırbistan maçlarında, hatta kazandığımız İtalya maçında da benzerlerini görmüştük, yani savunmada hep aksadık.
Enerji lazım
Artık şunu anlamamız gerek, biz enerjiyle beslenen takımıyız. Rakipten daha çok koşmazsak, daha çok mücadele etmezsek yolumuz karanlık. O yolu aydınlatmak elimizde. Fransa’da, çok daha fazla enerji gerekecek bize. Ama bazı isimleri gerçekten çok yıprattık. Umarım bunun sıkıntısını ev sahibi karşısında yaşamayız.
Tek umudumuz, benzer rotasyonlarla Beşiktaş’ta, Galatasaray’da Ergin Ataman’ın önemli işler yapması. Tabii bir gerçek var ki, burası Avrupa Şampiyonası... Haydi hayırlısı.