Ne yazık ki bizim çocuklar kötü başladı... Çok umutluyduk... Aylardır yenilmeyen İtalya’yı evinde yenmek gibi hayallerimiz vardı. Bu çocuklar bu hayalleri kurmamızı gerektiren son derece başarılı işler yapmışlardı, doğal olarak biz de bu hayali kurmuştuk. Ama böylesi ürkek, tedirgin, hatta korkak bir futbol beklemiyorduk. Açık söylemeliyim, hayal kırıklığımız büyük oldu.
Şenol hoca niye böyle bir taktikle başladı bilmiyorum. Maçı beraberlik üzerine kurguladığı çok net... Ama top bu kadar çok rakibe bırakılmaz ki... Oyunu bu kadar çok kendi sahanda kabul etmek ne kadar doğru... İtalya, öyle ahım-şahım bir futbol oynamadı, biz onlara buyur ettik, ‘gelin oynayın’ dedik. Bu takımın yumuşak karnı maç öncesi hemen hemen herkes için sağ kanadımızdı. Korkularımız, oradan gelirler, ağır baskı kurarlar şeklindeydi. Tam tersi oldu. Mancini’nin takımı soldan yüklendikçe yüklendi. Hem kendi kalemize attığımız hem de İtalyan işi ikinci gol sol taraftan geldi. Ne yazık ki, Şenol hoca seyretti.
Elbette daha birinci maç. Rakip ev sahibi İtalya... Hem grubun favorisi hem de şampiyonanın favorilerinden. Ama tüm bunlara rağmen çok daha dirençli olmalıydık. Pas yapamadık, yaptığımız paslar Çağlar-Merih ve Uğurcan arasında gidip gelenlerdi. Oyun kurma, set oynama, hatta kontratağa çıkmak gibi becerilerden yoksunduk. Ve tüm bunlar benim adıma çok şaşırtıcıydı. Çünkü bu takımı İtalya’ya gelmeden önce hepimiz çok yakından tanıyorduk. Öyle gözümüzde falan da büyütmedik. Yaptıkları kaliteli iş, elde ettikleri başarıya hepimiz şahit olduk. O nedenledir ki, dünkü oyun, yedimiz komik goller son derece üzücü...
Israrla altını çiziyorum. İtalya öyle olağanüstü bir futbol oynamadı. Topun sahibi, evin sahibi olmanın avantajıyla ve bizim çocukların ellerinin ayaklarının dolaşmasıyla bu sonuca ulaştılar. Şimdilik yol kazası diyelim. Ama hatırlatmakta fayda var. Galler tempo yapan, İsviçre ise yüksek oynayan bir takım. Ve biz çok heyecanlıyız. Umarım bu şoku çabuk atlatırız.