Bu acımasız coğrafyanın hoyrat ikliminde horlanan, yıkılan, parçalanan, acıyla kavrulan hep biz mi olacağız... Yaşam sevincimizin bile avucumuzun içinden kayıp gittiği şu günlerde, tribünlerden o tempo ne de güzel yükseldi:
“Güneş ufuktan şimdi doğar, yürüyelim arkadaşlar...”
Bu ülkenin, bu ülke insanının hep mi bahtı kara olacak... Güneş ufuktan doğdu... Güneş Konya’dan doğdu... Bir Play- Off olsa bile, bu görüşüm değişmezdi... Biraz vicdanı olan, biraz futbola saygısı olan kim varsa, gördü ki, sahada varını yoğunu, hatta “var”ından da fazlasını ortaya koyan bir milli takım gördü... Allah büyük... Sen çalışacaksın, sen kazanmayı hakedeceksin ki, istemeye, sığınmaya hakkın olacak...
Ne oldu... Play-Off hesapları yaparken, Fransa’ya direkt gitmeye hak kazandık... Kimin aklına gelirdi, Hollanda’nın kendi sahasında kaybedeceği, Kazakistan’ın deplasmanda Letonya’yı yeneceği... En önemlisi, Avrupa’nın fizik gücü en yüksek takımı karşısında Türkiye’nin bir eksikle bir zafere imza atacağı... İhtiyacımız vardı... Ülke olarak, toplumsal moral olarak gerçekten çok ihtiyacımız vardı... Türkülerin, şarkıların bile sustuğu, yaşam sevincimizin avucumuzun içinden uçtuğu şu günlerde, Terim ve aslanları üç günde iki galibiyetten, direkt finale gitmekten çok daha fazlasını yaptılar...
Kimi söyleyeyim, kimi anlatıp yazayım... Birini ansam, diğerine ayıp etmem mi... O muhteşem frikik golü sonrası Selçuk İnan’ın o yüreğinden fışkıran sevinç, belki de günlerdir ağlayan, gözyaşı döken ülkenin sevinciydi... Saymadım ne kadar oldu, biz gülmeyi unutalı, bir sevinç yumağı olmayalı... Hepsini hatırladık ve yaşadık... Bu ülkeye, bu ülkenin insanına gülmek de sevmek de, sevinmek de gerçekten çok yakışıyor... Umarım şu gece, şu unutulmaz Konya gecesi, sadece futbolumuz için değil ülkemiz için, ülkemizin bahtı kara insanı için gülmenin, sevinmenin miladı olur...