Kimse inkar etmesin, iki büyük takımın fikstür icabı mücadelesini aşıyordu olay!.. Sebep; Ersun Yanal.
Hoca’nın Trabzonspor ile ilk sınavı olduğu için değil sadece...
Ersun Yanal ismiyle Arena’da sanki üçüncü bir takım daha vardı.
İster fantezi, ister abartma deyin; daha düne kadar “Ersun Yanal” diye bağırmıyor muydu Fenerbahçe?
İşte o hoca, başka bir rakiple Galatasaray’a rakipti.
Çizgi film gibi.
Yanal’ın yaptığı; Galatasaray’a yumruk, Fenerbahçe’ye asker selamı...
Aslında başlamadan renkli ve ilginç maçtı.
Başladığında değil ama 15 dakika sonra Ersun Yanal farkı anlaşıldı, Prandelli’nin ipi çekildi.
Ve bundan sonra “Prandelli” diye bağırmalı birileri!
Şimdilik Galatasaray tribünleri bağırıyor ve istifa istiyor.
Abdurrahim bey; ağlamakla, baklavayla olmuyor.
Açıkça yazalım...
Sinyor gitmek istiyor zaten. Bu ülkeyle, bu ligle bu kadar alakasız bir adamın gitmesi doğal, hem de acilen.
Rotasyon yapıyormuş muhterem; Sneijder o yüzden yokmuş.
Burak yalnızlığa mahkum, Umut maçın yarısında kulübede üşüyor.
Kimse kötü oynamıyor ama kimse potansiyeline ulaşamıyor; çünkü o potansiyeli koordine edecek adam yok.
Melo’yu deli eden sadece rakiplerin tekmesi mi, yoksa boşa giden enerjisi mi?
Tribünler daha iyi anlıyor futboldan. Sneijder’i istiyor hiç olmazsa.
Rakibi alkışlıyor.
Kendini uyanık ve akıllı zannedene karşı önce saf ve mütevazıyı oynadı Trabzonspor.
Sonra...
Gel böyle.
Önemli olan “akıl” burada. Güç değil. Dönen topu alacaksın, önde baskı kuracaksın ve koşacaksın.
Trabzonspor ile Galatasaray arasında güç terazisi olsa, skor da değişir, oyun da.
Aynı şeyi Prandelli Parma’sı karşısında Ersun Yanal Gençlerbirliği ile yaşarken, tesadüfen oradaydım ben.
Kısmet sanmıştım.
Yıllar sonra aynısı.
Zeka, strateji, motivasyon zaferidir bu.
Bu skor, Ersun Yanal’a da Trabzonspor’a da zirve yaptırmış, Prandelli Galatasaray’ını felakete mahkum etmiştir.
Fenerbahçe kendi bilir.