Sezon başından beri belki de en moralsiz, en tedirgin maçına çıkıyordu Fenerbahçe. Akhisarspor önünde “gafil” avlanmış, kendi sahasında aklına bile getirmediği bir yenilgiye uğramıştı. Zirveyle arası biraz daha açılan takımın Malatya deplasmanını kayıpla kapatması şampiyonluğa “veda” anlamı taşıyordu...
Böyle bir ortamda daha agresif, daha hırslı, daha arzulu bir Fenerbahçe bekliyorduk ilk düdüğün çalması ile birlikte... Çünkü bu maç son şanstı... Ancak fena halde yanıldık... Tam tersi, gamsız, ruhsuz, heyecansız bir takım izliyorduk...
Ev sahibi Malatya böyle bir ortamda sazı hemen eline almış, sağlı-sollu ataklarla rakibini yıprattıkça yıpratıyordu... Çok pasla Fenerbahçe ceza alanına sıkça indiler, net pozisyonlar da ürettiler... Ama Aykut Kocaman’dan çıkan “erken af” ile formasına kavuşan kaleci Volkan Demirel hem Malatya ataklarına tek başına göğüs geriyor, hem de arkadaşlarının ortaya koyduğu futbola isyan ediyordu...
25. dakikadan sonra sahada adeta roller değişti... Malatya’nın baskısına teslim olmayan, ayağa kalkmasını bilen Fenerbahçe biraz daha önde top tutmaya, iki beki Şener ve Hasan Ali ile rakibi zorlamaya başladı... Dirar, Giuliano ve Aatıf’ın çok fazla top kaybı yapması nedeniyle üretkenlikte zorlansalar da birçok duran top kazanmayı bildiler... Bunların bir tanesinde de Neustadter ile skor avantajını ele geçirdiler...
İkinci yarıda Aykut Kocaman ikinci golü bulmak yerine skoru korumaya yönelik bir oyun anlayışını tercih edince yeniden Malatya ağırlıklı bir maç çıktı karşımıza... Mecburen kontrataklarla sonuç arayan Fenerbahçe, Fernandao’nun direkten dönen topunda maçı erken bitirme fırsatını elinden kaçırsa da yine kaleci Volkan’ın yüksek konsantrasyonu, savunmanın dikkati ile Malatya’ya yakalanmadı. Uzatmalarda da işi kopardı...
Fenerbahçe belki bu galibiyetle umutlarını korudu ama ortaya koyduğu oyun ve futbol anlayışı diğer rakipleri ile karşılaştırıldığında şampiyoluk için çok yetersiz... Bu tablonun tek sorumlusu da kesinlikle Aykut Kocaman...
Neden mi? Hoca tek bir olumlu işi olmayan Aatıf’ı 95 dakika sahada nasıl tuttu anlaşılır gibi değil... Ya ikinci golü atmasına rağmen Giuliano’ya ne demeli? Biraz saha içinde kendisine biçilen rolden, fazlasıyla da formsuzluktan haftalardır yerlerde sürünüyor... Ancak Kocaman bunları görmüyor... Dirar deseniz yine öyle... Fenerbahçe santrforu Fernandao’nun bir tane ön direk koşusu yok. Ceza alanında pozisyon alma yok. Brezilyalı sadece boş kaleye vurma ustası...
Malatyaspor Teknik Direktörü Erol Bulut’un savunma oyuncusu çıkarıp, hücumcu aldığı dakikada Aykut Kocaman, Fernandao-Alper değişikliği ile 4-6-0’a döndü... Gerçekten trajikomik... Diyeceksiniz ki işe yaramadı mı? Belki bu maçın özelinde yaradı yaramasına da hangi Fenerbahçeliyi mutlu etti. Seyirci futbolsuz galibiyetler istemediği için Kadıköy boş kalmıyor mu?
Kısacası Fenerbahçe asla bu ligin amiral gemisi olamaz... Şu anki görüntüsü tipik bir “destroyer”!..