Fenerbahçeli futbolcular Alex gittiğinden bu yana sürekli Roma döneminde Arena’ya çıkan esirler gibi... Çoğu iyi bir gladyatör olmasına rağmen esaretleri hiç bitmiyor. Yani kazanmak onları kurtarmıyor... Sadece bir iki günlüğüne nefes aldırıyor... Kaybettin mi öldün zaten... Bu özgür olamama durumu hepsinin psikolojisini berbat etmiş, özgüvenlerini, kimyalarını tamamen bozmuş. Buna bir de fiziki yetersizlik eklenince Akhisar gibi kalibresi çok düşük takımlar karşısında bile doksan dakikanın sonunu zor getiriyorlar... Dün de genel görünümleri geçmiş maçların bir kopyasıydı. Rakibe birçok pozisyon verdiler, tempoyu bir türlü yükseltemediler. Bir duran top organizasyonu, bir de Kuyt’ın akıl dolu pası ile böylesine kritik bir dönemde önemli sayılabilecek bir galibiyet aldılar.
Sow’un Antalya maçına göre vites düşürmesi, Stoch’un etkisizliği, Gökhan ve Hasan Ali’nin hücuma yeterli desteği verememesi, orta alanın pas trafiğini iyi yönetememesi kağıt üzerinde çok da zor gözükmeyen bu maçı bile kâbusa dönüştürmeye yetti. Anlayacağınız Fenerbahçe baskının bedelini ağır ödüyor... Kurtuluş için uzun bir galibiyet serisi gerek. O da bu istikrarsızlık içinde zor.