Futbolda duygusallığa yer yok. Örneklerini geçmişte yaşadık. İki kentin komşu olması, gerçekleri değiştirmiyor. Ortada ciddi hedefler varsa, kimse babasını tanımaz. Herkes işine bakar...
Çaykur Rizespor’un küme düşme hattından uzaklaşmak için mutlaka kazanması gereken, Trabzonspor’un şampiyonluğa bir adım daha yaklaşmak adına üç puana ihtiyaç duyduğu bir doksan dakika idi.
Hesap kitap cebimizde dursun, Rize’deki hava koşulları da dikkate alındığında, ağırlaşan saha zemininde hiçbir sonucun sürpriz sayılamayacağı bir maçtı.
Nitekim ilerleyen dakikalarda kar yağışının yoğunlaşması, iki takım için de her şeyi güçleştirdi. Bu koşullarda ne oyun planı kalır ne taktik. Fiziken güçlü olanın ayakta duracağı, hata yapanın ise bedel ödeyeceği bir mücadeleye dönüştü maç.
Top kontrolü mümkün değil, bireysel yetenekleri kullanma şansınız yok, ama şansa ihtiyacınız var.
Trabzonspor ilk yarıda Visca ve Djaniny ile iki net pozisyon yakaladı, gole çeviremedi. Bu bölümde Nwakaeme’nin devreye girmesi bekleniyordu fakat soğuk hava ve zemin onun da performansını olumsuz etkiledi. Dolayısıyla bordo-mavili ekip en etkili olduğu sol kanadı verimli kullanamadı. Sağ kulvarda Visca müthiş özverili oynadı. Orta sahada Siopis iyi mücadele etti. Dorukhan elinden geleni yaptı. Buna rağmen hücum organizasyonlarının aksaması normaldi. Bırakın isabetli pas vermeyi, top sürmenin bile güçleştiği zemin futbol adına çok şeyi güçleştirdi. Konuk ekibin savunmanın arasına ve arkasına sarkma planları aksadı. Kimseye kızma hakkımız yok.
İkinci yarı daha vahim bir tablo ile başladı. Sahanın ancak yarısı temizlenebildi. Maç oynanmayabilirdi. Trabzonspor’un bildiğini yapma inadı sonucunda gol geldi. Son vuruşu ise Uğurcan’ın yokluğunda kaptanlık bandını takan Abdülkadir Ömür yaptı.
Rizespor vazgeçti mi? Asla. Aksine öyle istekle ve hırsla gitti ki rakibin üzerine. İki net pozisyonun ardından Nwakaeme’nin sebep olduğu penaltı sonrası eşitlik sayısını buldu. İlginçtir, hakemler tarafından kollandığı iddia edilen Trabzonspor, bu kez VAR uyarısı ile yine aynı oyuncu ile, Pohjanpalo’nun vuruşuyla geriye düştü.
Sonuçtan bağımsız söylüyorum. Bu denli ağır bir sahada mücadeleden vazgeçmeyen sahadaki her oyuncuyu kutlamak gerek. Trabzonspor’da bu defa Djaniny sahneye çıktı ve “buradayım” dedi.
Bitti mi? İnanılmaz bir maça dönüştü sonrası. Uzatma dakikalarında çok ilginç anlara şahit olduk. Yine bir penaltı ve yine Pohjanpalo’nun üçüncü penaltısı. Trabzonspor’un başarısını gölgelemeye çalışanlar yenilgiyi üç penaltı ile aldığını görünce sanırım fikir değiştirmiştir. Doğruya doğru.
Sonuç; Trabzonspor bu sezon ikinci kez sahadan puansız ayrıldı. Rizespor umut tazeledi. Kümede kalır mı, bilinmez.
Şampiyon değişir mi? Bu saatten sonra ancak malumun ilanı ertelenmiş olur. Moraller bozulmuş mudur? Sanmam, çok alışık olmasalar da, oyuncuların ruh halini olumsuz etkilememiştir. Ezeli rakiplerin Trabzonspor’u yakalama durumu var mı? Mucize gibi bir olasılık. Her takım yenilebilir, ama mevcut gerçekler değişmez.
Başta da değindim, bu koşullarda alınacak sonuç gariplenemez. Emeği olan oyuncular takdiri hak eder. O yüzden Rizespor’un gayretini alkışlıyor, bordo-mavili takımın milli maç arasında gerekli dersleri çıkaracağını düşünüyorum.