Geçen hafta bugün bu sayfada Galatasaray-Trabzonspor maçına dair yazmıştım. O gün hepimizin gündemi çok başkaydı hatırlayabiliyor musunuz? Bugün hepimiz o günden çok farklıyız. Birbirimize nasılsın diye soramıyoruz. İyi değiliz. Kötü değiliz.
Bir hafta geçti. Gece oldu, uyumaya utandık. Gün doğdu, acıkmaya utandık. Kar yağdı, soğuktu, üstümüze kalın bir şey giymeye utandık. Konuşmaya, işe gitmeye, çocuklarımızı sevmeye utandık. Utanç çok ağır bir duyguymuş. Bir haftadır her an utanç içinde yaşıyoruz. Ne mühendisiz, ne mimar… Bina hiç yapmadık. Ne erk sahibiyiz, ne iktidar… Yasa hiç yapmadık, hiç af çıkarmadık. Ama utanıyoruz. Başkalarının yerine de utanıyoruz. Bu satırları okuyan sizleri belki tanımıyorum ama eminim aynıyız. Tüm derdimiz yardım etmek. Tüm korkumuz bir gün göçük altında kalmak veya kalan sevdiklerimizi nasıl kurtaracağımız...
Tüm öfkemiz, o çürük binaları yapan ahlak yoksunlarına. Tüm kırgınlığımız bugün bile kullanılan öfke diline, rant kavgasına. Bu sebeple utanıyoruz. Kaybettiklerimiz için, bilimi inkar edenler için, yıkılmayanların yanında çöken binalara “kader” diyenlerden utanıyoruz. İlk yardımı, enkaz çalışmasını bilmediğimiz için kendimizden utanıyoruz.
Burası bir spor sayfası. Belki de yazmam gereken bütün spor kulüplerinin nasıl birlik olduğu, rekabetin nasıl ortadan kaybolduğu, yabancı oyuncuların nasıl yardım kolileri yaptığı veya yurt dışında yaşayan oyuncularımızın destekleri. Herkesten Allah razı olsun. Ama bunlar bugün övünülecek şeyler değil. Bunların hepsi iyi ahlak, iyi kalplilik. Sadece insan olmak.
Kötülüğe çok alıştığımız dünya düzeninde artık iyiliğe övgü dizmeyelim. Bu zaten bizim olmamız gereken. Mevzu birlik olabilmek için dağılmayı beklememekte. Tıpkı afet yönetimi denen şeyin enkaz altında kalan insanları kurtarma çalışması değil; ‘insan nasıl enkaz altında kalmaz’ın çalışması olduğu gibi. Bu yüzden yapılan iyilikleri övmek istemedim. Bu kara günlerde bir kez daha gördük. Dünyada sadece iki tür insan var: İyi şeyler yapan iyi insanlar ve kötülük yapan kötü insanlar. İnsanlar arasındaki tek fark bu...