Beşiktaş ile ilgili herkesin kafasında aynı soru var: ilk dört haftada on iki puan alan takıma ne oldu? Puan hesabını bir kenara bırakırsak görüntü itibariyle de Beşiktaş'ın ilk dört haftası ile son altı haftası arasında, forma renkleri gibi bir fark söz konusu. Peki neden?
Sanırım bu sorunun yanıtını vermek için önce Beşiktaş’ın ilk haftalardaki başarısının gerçek nedenini tespit etmek gerekiyor.
Eğer Beşiktaş’ın ilk haftalardaki iyi oyununun nedeni kadro kalitesi olsaydı, bu düşüş yaşanmazdı zira kadro değişmedi.
Eğer bu aracın yakıtı fizik üstünlüğü olsaydı yine bu bariz fark ortaya çıkmamalıydı çünkü Bilic’in ilk dört haftadan sonra antrenman stilini değiştirdiğini veya antrenmanları temelli kaldırdığını hiç sanmıyorum.
Ortada dizilişe dayalı veya sistemsel bir fark da olmadığına göre, neden bu da olamaz.
Sorunu bu şekilde somut nedenlerle açıklayamadığımız durumlarda imdadımıza içinde soyut nedenler barındıran bir bilim dalı yetişiyor: psikoloji!
Kadro aynı kadro, teknik direktör aynı teknik direktör, Önder Hoca aynı Önder Hoca ve başkan aynı başkanken Beşiktaş’ın karbondioksiti eksik kola gibi tat vermesinin yegâne nedeni oyuncuların ilk haftalardaki moral, özgüven ve heyecandan uzak olmaları. Bu kelimeleri her seferinde tekrarlamamak için bunlara kısaca “enerji” diyeceğim.
Beşiktaş’ın iki kez geriye düştüğü Kayseri Erciyes maçını hatırlayın veya Bursa deplasmanını ve hatta Galatasaray maçının ilk yarısını (ki bu maçın devre arası Beşiktaş için milat oldu). Bu maçlarda Beşiktaş’ın en önemli özelliği istek ve bu isteğin temeli de enerjiydi. Bir başka ifadeyle o maçlarda Beşiktaş, üst seviyedeki enerjisi ile tüm eksikliklerini kapatıyor uyumlu ve güçlü bir görüntü sergiliyordu. Fakat ne zaman ki o enerji ortadan kayboldu Beşiktaş sıradanlaştı.
Enerjik Veli için “her takımda oynar” dersiniz, enerjisini kaybetmiş Veli için ise “PTT 1.Lig’de bile zor.”
Enerjik Olcay’ın milli takımdan uzak geçen yıllarına hayıflanırsınız, enerjisini kaybettiğinde ise milli takımdaki.
Enerjisi alındığında takımın yetenekli ayakları olan Oğuzhan veya Fernandes bile saman alevine döner.
Belki Sivok, Motta, Atiba gibi fizik özellikleri ağır basan isimler bu enerji kaybından en az etkilenir ama arkadaşlarının vasatı aşamadığı bir ortamda onlardan maç kazandırmalarını beklemek hayalcilik olur.
Peki bu enerji nasıl kayboldu?
Her şey 22 Eylül’deki Galatasaray maçıyla başladı. Bu karşılaşma bir derbi olmasından ziyade, Beşiktaş’ın kendinden kadro olarak daha güçlü olan rakibi karşısında ne yapacağını göstermesi açısından önemliydi. Fakat her şey beyaz başlayıp siyah bitti. İlk yarıda Beşiktaş’ın meşhur enerjisi rakibinin gücünün üstesinden gelirken ikinci yarıda tam tersi oldu.
Aslında bu durum üstesinden gelinmeyecek kadar kötü değildi. Fakat ne zaman ki maçın son dakikaları geldi, o futbol teröristleri iş başı yaptı maçın sonundaki siyaha yoğun bir kara daha çalındı ve iş travma boyutuna geçti.
Drogba veya Sneijder’in kulübe de teknik direktörü görmesi şart değildir ama Oğuzhan’ın, Olcay’ın şart. Kuyt veya Alves tribünde seyirci olmamasından belki de hiç etkilenmez ama Gökhan, Ersan, Veli çok etkilenir. Demem o ki bu cezaları Galatasaray veya Fenerbahçe alsa bu kadar zarar görmezdi ama derbiyi kaybetmenin yanı sıra Beşiktaş için teknik direktörden uzak kalmak ve tribün desteğini kaybetmek ten daha kötüsü olamazdı.
Çözüm.
Bu sorunun kolay olmayan çözümü kaybolan kristali yerine koymak. Bunun için de en büyük görev, birbirine paralel yaşamları Beşiktaş’ta kesişen iki iyi arkadaşa, Slaven ve Önder’e düşüyor. Onlar bu takımın ilk haftalardaki üstün formunun mimarları olduğuna göre eğer Beşiktaş ayağa kalkacaksa bunu onlardan daha iyi kimse yapamaz.
Öncelikle bir galibiyet, mümkünse bir deplasman galibiyeti ve yine mümkünse geriden gelinip ulaşılan bir deplasman galibiyeti bu aşamada paha biçilmez olabilir ki hemen önümüzdeki hafta Beşiktaş tüm bunları gerçekleştirebileceği bir maça çıkıyor.
can.nizamoglu@gmail.com
https://twitter.com/_acn_