Şiirinin içinde güneş duruyordu

İlkgençliğimin erişilmez şairiydi Attilâ. Nereye gitsem "Sisler Bulvarı" kitabını cebimde taşırdım. Antep'te Cevat Özer'le, İstanbul'da Anıl Meriçelli'yle döner döner okurduk: "elinin arkasında güneş duruyordu / aylardan kasımdı üşüyorduk"... "size mırç derdik / parmaklarınızla oynardınız"..."Pia"sını ezber ettikten sonra ben de bir "Lucia" yazmıştım. Kaynak dergisinde yayımlandı. Okur önüne çıkan ilk şiirimdi. Baştan aşağı öykünme, özenti.Saçlarımızı Attilâ İlhan'ın fotoğrafındaki gibi savurmaya çalışır, siyah balıkçı kazak giyerdik. Tam kitap yazısı için masaya oturduğum sırada öğrendim: Attilâ İlhan'ı yitirmişiz. Bu hafta, beni bağışlayın, Özen Yula'nın, Paulo Coelho'nun kitapları üstüne izlenimlerini erteleyeceğim. Attilâ'dan, onunla ilgili birkaç anımdan söz edeceğim. Şiirlerim dergilerde yeni yeni yayımlanmaya başlamıştı. Pazar Postası'nın çiçeği burnunda şairleri arasındaydım. Salim Şengil'in Seçilmiş Hikâyeler Dergisi'ne de birkaç şiir gönderdim. Yayımlanacak şiirleri Attilâ İlhan'ın seçtiğinden haberim yoktu.Bir gün yolum Baylan'a düştü. Baylan'da, başta Ahmet Oktay, Mavi'ciler toplanırdı o zamanlar. Biz Beyazıt-Aksaray kahvelerini mesken tutmuştuk...Bir masaya çöküp çayımı söyledim. Baktım, az ötede Attilâ İlhan oturuyor. İşaret etti, beni çağırdı yanına. Gittim."Şiirlerini aldık" dedi gülümseyerek. Ceketinin iç cebinden şiirlerimi çıkardı. Onları sevdiğini, dergide toplu olarak yayımlayabileceklerini söyledi. Genç bir şair için inanılmaz şey... Üstelik bunları Attilâ İlhan'dan duymak!"Yalnız" dedi, "Sen Pazar Postası'na da şiir gönderiyorsun. Bir seçim yapacaksın, ya Seçilmiş Hikâyeler ya da Pazar Postası."Şiirlerimi masaya, elini de şiirlerimin üstüne koydu. Yine gülümseyerek yüzüme baktı.Elimi uzattım, kağıtları çektim. "Pazar Postası" dedim.Kızmadı. Kardeşinin yaramazlığını bağışlayan bir ağabey gibi gülümsedi yine. Şiirleri o seçiyordu Attilâ'yla dost olduk sonra. Bazen yıllar süren aralarla karşılaştık, çene çaldık. Bir keresinde İzmir'de yönettiği ve köşe yazıları yazdığı Demokrat İzmir gazetesinde ziyarete gitmiştim onu. Tiyatro oyunculuğu yapıyordum. İzmir'de turnedeydik. Attilâ, Ali Kaptanoğlu takma adıyla senaryolar da yazıyordu. "Madem oyunculuğa bulaştın, gel seni Yeşilçam'a atalım" dedi. "Jönün arkadaşı olursun. Kadir Savun gibi."Güldüm, "Ben tiyatrodan kurtulmaya bakıyorum, başıma bir de sinema çıkarma" dedim.En sık da Milliyet Yayınları dönemimde karşılaştık. Sanat Olayı'nda şiirlerini, yayınlar arasında kitaplarını yayımladık.Günün birinde bir romanla çıkageldi. "Hemen basarız" dedim. "Adı ne?""Daha kesin karar vermedim" dedi. "Aklımda iki ad var. Biri..."Şimdi hatırlamadığım bir ad söyledi."Öteki?""Fena Halde Leman.""Hiç düşünme" dedim. "Romanın adını koymuşsun bile."Kısa süre içinde yayımladığımız "Fena Halde Leman" ortalığı kasıp kavuracaktı. Attilâ'nın öteki kitapları gibi. Bir romanla çıkageldi Şiir bir bakıma fiyakadır bence. Bu işi de Attilâ İlhan kadar ustalıkla yapan pek az sanatçı vardır. Fiyaka dersen, kesinlikle bir küçümseme gelmiyor aklıma. Cemal Süreya, Can Yücel az mı fiyakalıydı? Ezberinizi bir yoklayın, dilinizin ucuna gelecek dizelerin çoğu basbayağı fiyakalıdır. Yalınlık fiyakayı engellemez. Nice çabalardan geçilerek varılmış "usta yalınlığı" bile başlı başına fiyakadır.Fiyaka derken, "caka satmak" aklımın köşesinden geçmiyor elbet.Attilâ İlhan'ın fiyakası kitaplarının adlarından başlıyordu: "Sisler Bulvarı", "Yağmur Kaçağı", "Ben Sana Mecburum".Şiir okuyuşu da fiyakalıydı doğrusu. Onu, sanırım 1959'da, Eminönü Halkevi'ndeki bir edebiyat matinesinde dinlemiştim ilk. Sahneye çıkmış, dinleyicileri şöyle bir süzdükten sonra uzun atkısını arkaya savurmuş, gözlerini kısarak başlamıştı okumaya: "Elinin arkasında güneş duruyordu..."Biraz sonra da şiir kasetini dinleyeceğim. Kendi sesinden şiirlerini. "Ben Sana Mecburum"u. İçlerinde güneş duran 16 şiir. Attilâ eski Attilâ. "Pia" eski "Pia". Dinlerken ben de ilkgençliğimin eski Ülkü'sü olacağım. Fiyakalı bir şairdi