Victim: Gerçekler ve yalanların savaşında kim galip çıkar?

79'uncu Venedik Film Festivali'nde 'Horizons' bölümünde yarışan genç Slovak yönetmen Michal Blaško'nun ilk uzun metrajı 'Victim' ya da orjinal adıyla 'Obet', geçtiğimiz günlerde Boğaziçi Film Festivali'nde İstanbullu izleyicilerle buluştu. Daha önce çektiği kısa film ve TV dizileriyle tanınan yönetmenin bu ilk yönetmenlik denemesi Venedik'ten eli boş dönse de ülkesi Slovakya'nın Oscar aday adayı olarak seçilerek 'hakkı teslim edilmiş' bir durumda. Son dönemin en 'çağdaş', en küresel problemlerinden ırkçılık ve göçmenlik meselesini irdeleyen 'Victim', bugüne kadar bu meseleye dair izlediğimiz birçok filmin aksine konuya bambaşka bir noktadan yaklaşıyor ve bunu oldukça etkili bir finalle taçlandırarak önemli bir iş başarıyor. Michal Blaško'nun ilk uzun metrajıyla 'çağdaş' bir meseleye farklı bir perspektiften bakması ve konuya hem sanatsal hem de kolay algılanabilir bir noktadan bakması ve tüm bunları yaparken orijinalliğini koruması oldukça takdire şayan.

Meseleye farklı bir bakış açısı getiriyor

Göçmenlik, ırkçılık ve yabancı düşmanlığı meselesine farklı bir bakış açısı getiren 'Victim'de Ukraynalı göçmen Irina'nın hikâyesini takip ediyoruz. Oğluyla birlikte bir Çek kasabasında yaşayan Irina filmin henüz başında önemli bir problemle karşı karşıya. Oğlunun hastaneye kaldırıldığını öğrenen kadın, yoğun trafiğe rağmen tüm zorlukları aşarak oğlunun yanına yani hastaneye gidiyor. Bu esnada herkes Irina'nın oğlunun başına tam olarak ne geldiğini çözmeye çalışıyor. Göçmenlik meselesi üzerine standart bir drama izleyeceğimizi zannederken bir anda yönetmen önemli bir 'ters yüz' yapıyor ve konuya bambaşka bir açıdan bakmamızı sağlıyor. Filmin ortalarında açığa çıkan gerçek ve gerçek açığa çıkmadan önce gelişen olayların örtüşmesi ya da örtüşememesi ama en çok da Çekya vatandaşlığına geçerek AB sınırları içinde oğluyla birlikte daha güvenli ve steril bir hayat sürmeye kararlı olan Irina'nın vereceği karar, söyleyeceği söz, atacağı adım filmin son ana kadar nefessiz izlenmesini sağlıyor. Irina gibi güçlü bir kadın, bir anne, bir savaşçı oldukça 'zor' bir dönemeci nasıl alacak? Vicdanı rahat olacak mı? Pişmanlık duyacak mı? Irina gerçek ve yalanlar arasında sıkışıp kaldığı kilit noktada nasıl dengeyi bulacak, ya da daha doğrusu bu noktada neler yapabilecek? Manipülasyon ve propagandalar hangi noktada kontrolden çıkabilir? Neyin gerçek neyin yalan olduğunu anlamamızı sağlayacak bir turnusol kağıdı bulunabilir mi?

Michal Blaško iyi bir yönetmen olacağının sinyallerini veriyor

Venedik'te yarışan 'Victim', Slovakya'nın bugüne kadar Oscar aday adayı olarak belirlediği en güçlü adaylardan biri. 1989 doğumlu Michal Blaško, son dönemin en çok irdelenen, en çok mercek altına alınan güncel ve küresel çaptan her ülke için önem teşkil eden bir meseleye oldukça farklı bir açıdan, Ukraynalı göçmen üzerinden bir insan hikâyesiyle etraflıca düşünmemizi sağlıyor. 'Altın Palmiye' ödüllü '4 Ay, 3 Hafta, 2 Gün'ün yönetmeni Cristian Mungiu, son filmi 'R.M.N.'de bu meseleye Romanya ve Avrupa Birliği özelinde oldukça etkileyici bir 'çarpışma' ile bakmıştı. 'Victim' ise gerçekler, yalanlar, zenofobi, ayrımcılık, ırkçılık ve ön yargı gibi noktalara temas ederek ve oldukça yalın bir dil kullanarak konuya çok daha insani ve farklı açılardan bakabilmemizi sağlıyor. 'Victim' her ne kadar yer yer hafif de olsa tempo problemi yaşasa da genele baktığımızda başından sonuna tutarlı, etkileyici ve iz bırakan bir film. Özellikle filmin orta noktasındaki 'sürpriz'le birlikte orijinal bir noktaya ilerleyen film, üzerindeki sorumluluğun bilinciyle finale doğru muazzam bir ivme yakalıyor. Etkileyici finali ise Michal Blaško'nun gelecekte çok daha iyi bir yönetmen olacağının sinyallerini veriyor.

 

twitter.com/mayksisman
instagram.com/mayksisman
youtube.com/mayksisman
can.sisman@milliyet.com.tr