Ece Mumay son yılların en sempatik popçularından biri. Onun yeni bir şarkı yayınladığını gördüğümüzde, duyduğumuzda daha dinlemeden içimiz kıpır kıpır oluyor. Kendi şarkılarını kendi yazıyor, muhakkak araya enteresan birkaç laf sıkıştırıyor, üzerine de öyle bir nakarat patlatıyor ki e kayıtsız kalmak da biraz imkânsızlaşıyor. Üstelik Mumay henüz 20'lerinin başında. Yüksek doz prodüksiyonlarla birbirinin aynısı vokal ve bestelerin arasından kendi yazdıkları cımbızla çok net bir şekilde ayrılıyor. Sosyal medya ile büyüyen Z kuşağı ona bayılıyor. Çünkü onda başkalarında olmayan bir sıcaklık var. Ece Mumay bizden biri, bunu net bir şekilde hissediyoruz. Evet, gönül onu daha iddialı, daha ortalığı yakıp yıkan 'trend' işlerle görmek istiyor. Ama o aslında yaşının gerektirdiğini yapıyor. "Sana pek bi' hayran" derken de "Estetikten herkes birebir benzer oldu" derken de kalbinin ortasından gelen o cümleleri, müziğe olan tutkusunu hissetmemek çok güç.
'Lila'ya kayıtsız kalmak çok zor
Ece Mumay bu yazı aslında 'Vanilya' ile karşılamıştı. Dijitalde de radyolarda da kendini gösterdi 'Vanilya'. Belki 'Galaksi' ya da 'Peri' kadar "Aman tanrım!" dedirtmedi ama bir şekilde yazı karşıladı. Şaşırtmadı ama sevindirdi. Yol doğru. Ece Mumay, trap esintili rap şarkıları arasında ya da arabesk katkılı slow pop şarkıları arasında değil, ruhunun kıpır kıpırlığını bizlere daha doğru aktarabilecek, daha da önemlisi renklere hasret kaldığımız, filtrelerden geçilmeyen bir dönemde canlılık hatırlatan dokunuşlarla, yani yaz şarkılarıyla odamızı, ruhumuzu şenlendiriyor. 'Lila' da son halka. Söz ve müzik yine Ece Mumay'ın. Semih Gönder imzalı aranje ise şarkıya ufak ve yeterli dokunuşlarla oldukça büyük bir katkıda bulunmuş. Özellikle şarkının zirve noktası olan nakarat bir başka şekilde aranje edilseymiş çok sönük olabilirmiş. Fakat bu haliyle müthiş bir sıcaklık yakalanmış. 'Lila' bugüne kadar Ece Mumay'ın yazdığı en iyi ya da en büyük hit değil. Ama bana göre en sempatik ve 'Galaksi'den sonraki en sempatik işi. Şarkıya kayıtsız kalmak çok zor. Özellikle de tatlılar tatlısı nakaratına.
Nice renklere!
'Lila'da benim en çok içime sinen şey şarkının temposu. Ece Mumay bu kez bizi sokaklara dökmeden, tatlı bir yaz akşamı şarkısı armağan etmiş. Yüksek tempodan orta tempoya bir geçiş var. Bence bu çok olumlu bir gidişat olmuş. Çünkü orta tempo şarkılara biz 'evergreen şarkılar' diyoruz. Yüksek tempolu bir hit belki yayınlandığı dönem haricinde unutulabilir ya da trendliği kaybolabilir. Fakat orta tempolu şarkılarda 'her daim yeşil' olma hali söz konusudur. 'Lila' da bence tam olarak böyle bir şarkı. Uzun vadeli bir şarkı. 5 yıl sonra hatırladığımızda da yine benzer bir tadı verecek bir şarkı. Evet, son dönemde 2 dakikalık şarkılar ticari olarak da etkileyicilik bazında da doğru hareketler. Ama 'Lila'da bence bu kısım biraz fazla kısa kalmış. 'Lila' size aslında 2 dakikada yetmiyor. Bu, şarkının tıklanmasını niceliksel olarak artıracak bir faktör, stratejik açıdan doğru. Ama yine de ilk etapta dinleyicide bir eksiklik hissi yaratabilir. Çünkü Gülşen & Edis ortaklığı 'Nirvana' kadar inişli çıkışlı bir form yok burada. 'Nirvana'da iki dakika bile gayet fazla ve yeterliyken 'Lila'da bir eksiklik hissi oluşuyor ilk etapta. Bence finalde "Tak" diye bitirmek yerine bir 20 saniyelik ek bir melodi eklenseydi - Morrissey'in 'Let Me Kiss You' finalindeki melodinin şarkıyı daha da uçurmasını hatırlayın- işte 'Lila' bence çok daha kusursuz olurdu. 'Lila'yı sevdim mi? Hem de çok. Ece Mumay 'Lila' ile canlı renkte, doğru yolda. Yaz-kış tam olarak yürümesi gereken yol bu işte Mumay'ın. Evet bir tık daha iddialısı, bir tık daha gösterişlisi mutlaka olmalı. Ama yine de yol doğru. Ece Mumay, heyecanını hiç kaybetmesin, her zaman yüzümüzü içtenliğiyle gülümsetmeye devam etsin. Nice renklere!
twitter.com/mayksisman
instagram.com/mayksisman
youtube.com/mayksisman
can.sisman@milliyet.com.tr
