Milyonları peşinden sürükleyen dizilerimize neler oluyor?

Dizilerin ekrandan kaldırılması, reytinginin az olması şu zamana kadar çok da üzerinde durulacak, dikkat çekilecek boyutta değildi. Senaryo, oyunculuk veya reytinglerden kaynaklı olarak ısınamadığımız, sevemediğimiz veya sevsek de bir türlü dikiş tutturamayan dizilerin ekrandan kaldırılmasını bu kadar yadırgamıyorduk.

90’larda evlerimize şenlik getiren dizilerimiz, 2000’lere gelindiğinde gerek teknolojideki imkanlar, gerekse reklamlarının ve pazarlamasının daha iyi yapılmasından dolayı, ülke sınırlarının dışına çıkmaya, gurbette de hayranlar kazanmaya başladı.

Gümüş, Muhteşem Yüzyıl, Yabancı Damat, Binbir Gece, Kara Sevda, Küçük Kadınlar, Asi, Ezel, Aşk-ı Memnu ve daha adını sayamadığımız bir sürü dizi yurt dışında da, yurt içinde olduğu kadar fırtınalar estirdi. Ancak sonra işler bir anda tersine dönüverdi.

Jenerik müzikleri bile bulunduğumuz yerden koşa koşa ekran karşısına geçmemize neden olan dizileri, zap yapmadan izleyemez hale geldik. Aşk-ı Memnu’nun son sahnesini izlemek için, o gün kimselere söz vermeyip koşa koşa eve gittiğinizi hatırlıyorsunuz değil mi? Tüm ülkeyi ekrana kilitleyen başka bir dizi geliyor mu aklınıza?

Amma velakin seyircinin istediği şey güçlü kadro, bol takipçili sosyal medya hesapları veya yakışıklı/güzel oyuncular değil. Pazarlamayı sadece oyuncu üzerinden yapmak, bütün yükü tek bir kişiye veya kişilere bindirmek olur. Burada kimseyi suçlamıyorum veya “Bile bile böyle yapıyorsunuz” demiyorum ama seyirci kriterlerinin sadece bunlar olmadığını bilelim. Sonuç olarak yönetmenler, oyuncular ve senaristler bir projenin reklamının iyi yapılmasında veya merak uyandırmasında en büyük etkenlerden biri. Daha proje başlamadan evvel, insanları bir noktadan yakalayıp hakkınızda konuşturmaya başlıyorsunuz.

Ancak, bir noktadan sonra ‘seyirci neden diziyi izlemekten bıkıyor veya ekran karşısında umduğunu bulamıyor?’ sorusu çıkıyor ortaya.

Örneğin Kalp Atışı, Eylül karakteri ve senaryonun farklılığıyla iddialı başlamıştı. Fakat ne olduysa oldu, birkaç bölüm sonra tuttuğunu koparan, sinirlendi mi adamın gözünün yaşına bakmayan, bildiğinden şaşmayan Eylül karakteri gitti; aşık olur olmaz kişiliğini kaybeden bir karakter çıktı. Gözler eski Eylül’ü aradı, senaryo bambaşka bir tarafa doğru gitti ve salya sümük ağlatan bir aşk dizisine dönüştü.

Keza, Ölene Kadar da gerek konusu, gerek gizemli tarafları, gerek başarılarını kanıtlamış oyuncularla yola çıkmasına rağmen erkenden biterek, nefes nefese kendisini takip eden izleyicileri üzdü. Senaryo gizemli başlamıştı ama bütün heyecanı söndü. Ne kadar müdahale edilirse edilsin, ekran hayatı çok uzun olmadı.

Ufak Tefek Cinayetler de aynı monotonluğa, adaletin yerini geç bulmasına, sürekli kötülerin haklı çıkmasına kendisini o kadar fazla kaptırdı ki, ‘Eh artık hep mi Merve kazanacak!’ diye sinirlenip sıkılmaya başladık.

Kısacası, seyirci artık neyi izleyip neyi izlemek istemediğini iyi biliyor. Her sunulanı kabul etmiyor. Daha fazlasını, daha iyisini, daha merak uyandıranını ve özellikle kendisini tabir-i caizse salak yerine koymayan dizileri izliyor. Oyuncular, yönetmenler, senaristler ve ekran karşısındaki seyirci, her zaman iç içedir…

Umuyoruz ki ekran macerasına yeni başlayacak diziler seyirciye bir nebze de olsa değer verir, velinimetinin kıymetini bilir. Seyirci bir noktadan sonra sıfırcı öğretmen gibi olmaya başladıysa, takkeyi tam ortaya koyup, düşünmenin de vakti geldi demektir.