Dilşah Kurt kendi hayatını şu sözlerle anlattı: En zoru da bu işte anlatamamak. Şimdiye kadar kimseye anlatmadım. 11 -12 yaşlarındaydım anne oldum baba oldum bir de abla oldum. Biz çünkü sokakta büyüdük. Anne baba vardı ama bize sahip çıkmadılar.
BARAKA ŞU AN EV GİBİ GELİYOR
Biz çatısı olmayan bir yerde büyüdük. Baraka bana şu an ev gibi geliyor. Yattığım yer yer değildi. Çatı yoktu, elektrik yoktu, su yoktu. Biz kendi kendimize büyüdük. Benim hiç oyuncağım olmadı mesela.
ÇÖPTEN YEMEK YEDİM
Ben çöpten yemek yediğimi biliyorum ben öyle bir hayattan geldim. Burada yediğim pirinç, bulgur, erzak bana aslında çok geliyor. Çöpteki yemeği ayıkladığımızı ben 3 kardeşimle yaşadım.
O hayattan bizi aldılar, bizi yurda verdiler. Sonra ben kardeşlerimden ayrıldım. Erkek kardeşlerim başka yurda yerleştirildi. İlk kez onlardan ayrılmıştım. Kardeşlerim, kardeşlerim diye sürekli ağlıyordum. Görüştürüyorlardı ama ayda bir görüştürüyorlardı onlar bensiz büyüyordu.
Bizde anne babası sevgisi yok, hiç görmedik. Hiçbir zaman üzülmedim, tek dediğim şey benim kardeşlerim neden bunu yaşıyor. Hala babam yok. Öldü mü kaldı mı? Ben şimdiye kadar olduğum noktaya kendi ayaklarımın üzerinde dura dura geldim.
Bundan sonraki hayatımı da nasıl biri olacağımı ben biliyorum. Güzel bir yuva kurmak istiyorum. Çocuğuma, aileme sadece sarılmak o sevgiyi aşılamak istiyorum. Memurdum, istifa edip geldim.
UTANDIRMAM GEREKEN BİR ANNE BABA VAR
Utandırmam gereken bir anne baba var ve gururlandırmam gereken iki kardeş var.
