Bir ayrılıktı, bir savruluştu sevgiliden, hayattan. Eylüldü ayrılığın adı.
En güzel hikayeyi kendisine anlatacak bir Eylül kalmış gibi, en ağır hikayeyi dinlemek Eylül'ün sırtına kalmış gibi.
Bir gün aklına gelecek olursam, bana şiir ısmarla. Eylül'ü konuşalım.
Ve ben bütün yapraklarımı döküyorken şimdi, Eylül diyorsun, tam da orada başlıyor ayrılık.
Bir eylül gibi geçer gidersin ömrümden. Yapraklarımı döker. Kırar atarsın kolumu kanadımı.
Eylül, serin sabahları ve altın sarısı akşamlarıyla, ruhumuza işleyen bir melodidir.
Her uyanışımda Eylül sabahının serinliğini, yaprakların serinliğini yüreğime dolduruyorum.
Eylül, yazdan kalma bir hatıra, sonbahardan bir umut barındırır içinde.
Eylül ayı, yazın coşkusunun ardından gelen dinginliğin, doğanın kendi içine dönüp yeniden doğmasının sembolüdür.
Eylül'de doğa, sessizce dinlenir; bu sessizlik, içsel bir yolculuğa çıkmamız için bize ilham verir.
Eylül'de her şey, yavaşça bir melodiye dönüşür; bu melodi, ruhumuzun derinliklerinde yankılanır.
Eylül toparlandı gitti işte ekim falan da gider bu gidişle...
Eylül hazan mevsimi, eylül dalından düşen yaprağın toprağa düştüğü an.
Belki de yeni bir başlangıç yapmanın vaktidir. Yeni bir başlangıç için her şeyi yıkmanın vakti. Hoş geldin Eylül.
Hadi gel tut ellerimi! Benimle meydan oku her çaresizliğe benimle uyu benimle uyan. Birlikte varalım onuncu aylara ben bir eylül sen bir haziran.
Bugün Eylül'ün hazanı, sararan hayatlar arasından sıyrılıp geldi. Sen bana hüzün ben sana mutluluk nerde kaldı sonbaharda gelecek mutluluk.
Gözlerimde sonbahar, kalbimde umutla; hoş geldin Eylül.
Eylül rüzgarı ne derse o olur, yaprak döker, kalp yorulur.
